Dziewiętnaście

Obudził nas budzik Karola, który dzwonił sobie i dzwonił jak oszalały. Dobrze, bo dzięki niemu nie zaspaliśmy. Przed dziewiątą pojawiliśmy się w hali, poszliśmy do szatni, w której to już byli praktycznie wszyscy. 
- O cześć! Jak tam walentynki, cooo? - dopytywał się Plina. Zmierzyłam go wzrokiem i nic nie powiedziałam jednak od Karola dostał takie spojrzenie, którym Karol mógłby zabijać. Wyszłam z szatni i szybko kierowałam się na salę. Ktoś złapał mnie za rękę, odwróciłam się i zobaczyłam Mariusza. 
- Dobrze, że Cie widzę. - powiedziałam a on upewniwszy się, że nikogo nie ma przyciągnął mnie do siebie i wpił się w moje usta. - Mariusz! - oderwałam się od niego. - To już nigdy nie może się zdarzyć!
- Ale co?
- To, że znowu ze sobą spaliśmy! - powiedziałam półgłosem. 
- Co? Ale przecież..
- Nie! - przerwałam mu. - Ja...jestem z kimś i kocham tego kogoś, proszę Cię, nie rób tego więcej! - dodałam. Co miałam mu powiedzieć? Że znowu chcę z to zakończyć, on znowu powiedziałby okej, okej, a potem znowu przyszedł i powiedział, że już nie wytrzyma, a potem znowu wylądowalibyśmy w łóżku. Nie, nie, nie! Koniec! 
- Z kim jesteś? Z Kłosem? - dopytywał z bardzo poważną miną. 
- Nie, nie z Karolem. - powiedziałam i zaczęłam iść w stronę boiska. 
- To z kim? - pytał. A ja nie miałam pojęcia co mu powiedzieć więc nie powiedziałam nic. - Natalia! - powiedział. 
- Proszę Cie. Jesteśmy teraz tylko i wyłącznie w relacjach koleżeńskich, bo razem pracujemy. Nie muszę Ci mówić o swoich prywatnych sprawach. - powiedziałam i zostawiłam go w osłupieniu. Łzy zaczęły napływać do moich oczu, szybko pobiegłam do łazienki, wyszłam po kilku chwilach i udałam się na boisko. Tam chłopaki dopiero się przygotowywali do treningu. Usiadłam sobie na krześle i zaczęłam robić zdjęcia. Nie chciałam nikomu przeszkadzać, więc siedziałam i nikomu nie przeszkadzałam. 
- Natalka. - usłyszałam. Obróciłam głowę i ujrzałam siedzącego obok mnie Winiarskiego. 
- Co? - zapytałam. 
- Co się stało? - zapytał biorąc do ręki butelkę. 
- Nic Michał, nic. - powiedziałam i westchnęłam. 
- Widzę właśnie. Pamiętasz, że dzisiaj idziemy razem po Oliwiera? - zapytał.
- Tak, tak...pamiętam. - odpowiedziałam. 
- No to dobrze, po drodze wszystko mi opowiesz. - powiedział. 
- Nie mam Ci czego opowiadać, nic się nie stało. - powiedziałam.
- Mhmm...mnie nie oszukasz. - powiedział zakręcając butelkę. Uśmiechnął się delikatnie, pocałował mnie w czoło i wrócił do kolegów. Trening trwał i trwał, a ja chodziłam i unikałam wzroku Mariusza. Byłam z siebie bardzo dumna. W końcu po treningu udaliśmy się do szatni, wzięłam swoje rzeczy i czekałam na Michała, z którym to się umówiłam. Jednak on musiał się przebrać, wykąpać i zrobić inne rzeczy więc ja miałam chwilę czasu. Usiadłam na ławce w hali i wyciągnęłam z kieszeni telefon, jako iż byłam z siebie baaardzo dumna, a właściwie z poczynań dotyczących Mariusza, musiałam się tym komuś pochwalić. 


Wiadomo, że musiałam się pochwalić Andrzejowi, to de facto jemu obiecałam zakończenie związku z Mariuszem. 
- Halo? - usłyszałam. 
- Cześć, tu Natalia. - powiedziałam. 
- O cześć. - powiedział Andrzej. 
- Rozmawiałam z Mariuszem. - poinformowałam go. 
- I? 
- I powiedziałam mu, że to koniec, bo ja kogoś mam i kocham tego kogoś. - powiedziałam. 
- Więc..Ty i Karol...
- Nie, na razie przynajmniej...poprosiłam, żeby dał mi trochę czasu...
- Aha, no to dobrze! - powiedział radośnie. 
- Tak. Zdecydowanie. Teraz jest już wszystko okej. - powiedziałam. 
- Jestem z Ciebie dumny! - powiedział czym wywołał uśmiech na mojej twarzy. 
- Dziękuję, dziękuję. - powiedziałam. 
- Idziemy? - wyrwał mnie z rozmowy głos Michała.
- Tak, tak. - powiedziałam do niego. - To ja kończę, trzymaj się i dzięki. - zakończyłam rozmowę. 
- Papa. - usłyszałam i wcisnęłam czerwoną słuchawkę, wstałam i wyszliśmy razem z Michałem z hali. Wsiedliśmy do samochodu. 
- To mów, co jest. - powiedział zapalając samochód. 
- Ja nie mam do Ciebie siły...- powiedziałam spoglądając na niego. - Nic nie ma, wszystko jest okej. - dodałam stanowczo. 
- Mhm, dlatego tak się denerwujesz? - zapytał spoglądając na mnie. 
- Nie denerwuje się! 
- Może Ty w ciąży jesteś? Kobiety w ciąży są tak poddenerwowane...
- Specjalista się znalazł. - powiedziałam. 
- No wiesz...od samej ciąży może nie, ale od czynności ją poprzedzających...- powiedział uśmiechając się. 
- Oj Misiek, Misiek...- powiedziałam uśmiechając się. 
- Jak będziesz grzeczna, to kiedyś może pokażę Ci jak dobry jestem w tej profesji...
- Nie mogę się doczekać. - powiedziałam i oboje zaczęliśmy się śmiać.  Dojechaliśmy pod przedszkole, wyszliśmy z samochodu i po chwili byliśmy w środku. 
- Natalia! - usłyszeliśmy. To jakże radosny okrzyk Oliwiera, który podbiegł do mnie i wtulił się w moje nogi. Wzięłam go na ręce, co było dość trudne, bo on był przecież już duży, ale dałam radę. Po kilku minutach wyszliśmy z przedszkola. 
- Idziemy na obiad? - zaproponował Michał.
- W sumie, możemy iść. - powiedziałam i trzymając Oliwiera za rączkę doszliśmy do samochodu. Michał usadowił syna i już po chwili kierowaliśmy się do naszej ulubionej restauracji. Po kilkunastu minutach czekaliśmy już na swoje zamówienie. Oliwier radośnie opowiadał o swoich przygodach w przedszkolu, a my z Michałem dokładnie go słuchaliśmy. Michał wyszedł, gdyż musiał odebrać telefon, zostałam więc sama z Olim. 
- Super, że po mnie przyszliście! - powiedział. 
- Też się cieszę. - powiedziałam. - Co robicie z tatą w weekend? - zapytałam. 
- Nie wiem. Tata powiedział, że w weekend będę z mamą. - poinformował mnie młody. 
- No to chyba dobrze, tak długo jej nie było, nie? 
- No tak, ale mama nas już chyba nie kocha. - powiedział. 
- Co Ty mówisz, słonko, mama Cie bardzo kocha! - powiedziałam. Szybko znalazł się tuż obok mnie, usiadł na krześle i wtulił się we mnie. 
- Cały czas jej nie ma, a wcześniej w ogóle się mną nie zajmowała...- mówił. 
- Kochanie, bo mamusia pracuje, ale bardzo Cie kocha. - starałam się go przekonać, jednak on miał rację, Dagmary często nie było, jednak nie mogłam powiedzieć, że nie kochała syna, bo kochała. 
- Tata też pracuje, Ty też pracujesz, a przyszliście po mnie do przedszkola, i wczoraj byliśmy u Ciebie na cieście czekoladowym...- powiedział, uśmiechnęłam się na wspomnienie wczorajszego wieczoru, a bransoletkę, którą od nich dostałam cały czas miałam na ręce. 
- Bo mama ma trochę inną pracę niż my, wiesz?
- Wiem, mama jest prawnikiem. 
- No właśnie, więc ona musi czytać dużo akt, przygotowywać się do spraw, to nie jest zwykłe robienie zdjęć. - powiedziałam i poczochrałam jego włoski. 
- Ale musi to robić w Łodzi? - zapytał. Na szczęście wrócił Michał, więc nie musiałam odpowiadać na pytanie młodego, bo tak na prawdę to nie wiedziałam co mu powiedzieć. 
- Co jest? - zapytałam widząc nieciekawą minę Michała. 
- Dagmara dzwoniła. - oznajmił. - Zostaje do niedzieli w Łodzi. - dodał, a ja spojrzałam na Oliego, i na jego przepełnione smutkiem oczy. 
- Zrobimy tak, jutro Oliwier spędza dzień ze mną, bo ja i tak nie jestem Wam potrzebna na treningu, dzisiaj zrobiłam sporo zdjęć. - powiedziałam. 
- Na prawdę?! - zapytał młody siadając mi na kolanach. 
- Na prawdę. - odpowiedziałam i pocałowałam go w policzek. 
- Jesteś najukochańsza! - powiedział i przytulił się do mnie. Widziałam uśmiech na twarzy Michała, jednak nie był on do końca szczery, bo my w niedzielę jechaliśmy do Rzeszowa, więc Michał znów musiał poprosić swoich rodziców, aby zaopiekowali się młodym. Wszystko przez Dagmarę, postanowiłam, że z nią porozmawiam. Młody zeskoczył z moich kolan i pobiegł do łazienki.
- Dziękuję. - powiedział i obdarował mnie uśmiechem. 
- Nie ma sprawy. - powiedziałam. - Co Ci jeszcze powiedziała? - zapytałam. 
- Że musi zostać, tylko tyle. Chyba płakała, tak mi się wydawało. Nie wiem co mam robić, już mam tego dość. - powiedział i schował twarz w dłoniach. 
- Misiek, daj spokój. Jak wróci to z nią pogadasz, może na prawdę musiała zostać. - próbowałam go jakoś przekonać do tego, że Daga nie wyprawia nie wiadomo czego w tej Łodzi, ale chyba mi nie uwierzył. 
- Nie wierzę w żadne jej słowo. - powiedział. Zbliżyłam swoją dłoń do jego ręki i delikatnie jej dotknęłam, uśmiechnął się i spojrzał w moje oczy. - Cieszę się, że jesteś, nawet nie wiesz jak bardzo. - powiedział i tym razem to ja się uśmiechnęłam. Wtem kelner przyniósł nasze zamówienie, po chwili wrócił Oli. Około 18 opuściliśmy lokal. 
- To przed treningiem meldujecie się u mnie, tak? - zapytałam. 
- Tak! - odpowiedział radośnie młody. Około 18:15 byliśmy już pod moim domem, Michał otworzył mi drzwi abym mogła wysiąść. Zastanawiałam się jak można zdradzać takiego faceta jakim jest Michał, nie mieściło mi się to w głowie. 
- Pa Oli. - powiedziałam. 
- Paaa! - odpowiedział. 
- To dobranoc Michale. - powiedziałam. 
- Dobranoc Natalko. - powiedział. - I dziękuję. - dodał i zbliżył się do mnie. Złożył delikatny pocałunek na moim policzku, uśmiechnęłam się i odeszłam. Po chwili byłam już w windzie, weszłam do mieszkania. Rozebrałam płaszcz i buty i wraz z torebką przeszłam dalej. 
- Cześć Karol. - powiedziałam i podeszłam do środkowego, cmoknęłam go w policzek. 
- Zjesz kolację? Sam robiłem. - pochwalił się. 
- Nie dzięki, jadłam z Winiarskimi. - powiedziałam i usiadłam na kanapie. Kłos żwawo kibicował, nawet nie wiedziałam cóż to za mecz, ale wiedziałam kiedy się cieszyć a kiedy nie, gdyż mój współlokator był doskonale zorientowany. Stwierdziłam jednak, iż pójdę się wykąpać. Po kilkudziesięciu minutach wróciłam do salonu, usiadłam na kanapie w piżamie i ciepłych kapciach i bluzie Karola, gdyż ona była ciepła a mnie było zimno. Spotkałam się oczywiście z niezadowoleniem właściciela. 
- No co?! Zimno mi jest! - powiedziałam zanim on zaczął wygłaszać kazanie. 
- Dobra, dobra. Niech stracę. - powiedział i kontynuowaliśmy oglądanie meczu. Usadowiłam się wygodnie i po chwili już spałam. Obudziłam się po kilkunastu minutach. Przesunęłam się czym zyskałam na sobie wzrok Karola, nic mi się nie chciało, nawet wstać. Nie, przepraszam, chciało mi się spać. 
- Karol...- powiedziałam zaspanym głosem. 
- No?
- Zaniesiesz mnie do mojego pokoju? - zapytałam.
- Zaniosę, zaniosę. - powiedział i wstał z fotela, podszedł do mnie i wziął mnie na ręce. Oplotłam jego szyję rękoma, przeniósł mnie do pokoju i delikatnie położył na łóżku. 
- Dziękuję. - wyszeptałam. 
- Do usług. - odpowiedział i okrył mnie kołdrą. 
- Nie idę jutro z Wami na trening. - poinformowałam go. 
- Dlaczego? - zapytał poprawiając kołdrę. - Źle się czujesz? - szybko znalazł się obok mnie. 
- Nie, jutro zajmuję się Olim, bo Dagmara nawaliła...
- Okej, to obudzić Cie? - zapytał.
- Mhmm...- to jedyne na co było mnie stać. 
- To dobranoc. - wyszeptał. Przyciągnęłam go do siebie, resztką sił jakie mi zostały, uniosłam głowę i musnęłam jego miękkie usta swoimi ustami. 
- Dobranoc. - powiedziałam kładąc się na poduszce. Na jego twarzy widziałam ogromny uśmiech, poprawił jeszcze kołdrę i wyszedł z pokoju. Co we mnie wstąpiło? Nie wiem, nawet nie mam pojęcia.



________________________________________________
Witam! Kolejny rozdział oddaję w Wasze ręce, dajcie znać, czy Wam się podoba czy też nie :) 

Ogólnie to cieszę się, że wreszcie wiosna przyszła i zimową kurtkę można zastąpić cienkim wiosennym płaszczykiem :) 

W czwartek dotarł do mnie bilet na Ligę Światową do Spodka i teraz dumnie czeka na swój czas razem z biletem do Łodzi. Ja osobiście nie mogę się doczekać tej atmosfery, ach, będzie cudownie!:)

Dodałam rozdział około 13, ale coś się popsuło i musiałam skasować i dodać na nowo, niestety. Blogspot mnie chyba nie lubi, bo z komentarzami, które piszę pod twórczością innych bloggerek jest podobnie. No cóż, bywa i tak. 

Szczerze wolałabym, żeby rywalizacja o MP nie rozstrzygała się jutro, bo chciałabym jeszcze sobie pooglądać trochę siatkówki, a jeśli jutro się skończy to kolejne mecze, to te reprezentacyjne, i to dopiero pod koniec maja. Znów będę żyć na powtórkach z ipli. 

Dla mnie obojętne kto wygra, jak to powiedział Ryszard Bosek, jestem zwykłym obserwatorem :) 

Pozdrawiam, Mercy.