Dwadzieścia

Budząc się zrozumiałam, że jednak powinnam zaufać Karolowi, zerwał z Olą...dla mnie, obiecał, że już nigdy mnie nie zawiedzie, no a najważniejsze było to, iż on nie był mi obojętny. Tak na prawdę dopiero kiedy wszystkie sprawy uporządkowałam z Mariuszem, z Michałem i innymi mogę to stwierdzić, że bardzo podoba mi się to jak mój współlokator się o mnie troszczy, że uwielbiam gdy to robi. Postanowiłam się tym szybko z nim podzielić. Spojrzałam na zegarek - 7:32. W sam raz, gdyż trening był na 9. Wstałam więc z łóżka, narzuciłam na siebie bluzę Karola leżącą na fotelu i wyszłam z pokoju, udając się do kuchni skąd słyszałam oznaki życia. 
- O, dzień dobry. - powiedział smażąc naleśniki. 
- Cześć. - powiedziałam i usiadłam na krześle. 
- Chciałem Cie obudzić dopiero jak śniadanie byłoby gotowe, a Ty mi już wstałaś no. 
- Karol...- chciałam mu powiedzieć o swoich uczuciach. - Ja myślę, że możemy spróbować.
- Ale co? - zapytał trzymając jakiś bliżej nieokreślony sztuciec w ręce. 
- No, być razem. - powiedziałam, jego zdziwienie było niesamowite. Zjawił się przy mnie w jednej sekundzie. 
- Na prawdę? - dopytywał, jakby nie potrafił uwierzyć w to co usłyszał, ale wcale mu się nie dziwiłam, bo jeszcze niedawno sama bym się tego nie spodziewała. 
- No. - powiedziałam uśmiechając się. Wpił się w moje usta, bardzo delikatnie postępował w swoich działaniach dotyczących pocałunków. - Naleśniki Ci się spalą...- powiedziałam odrywając się od niego. 
- Boże! - krzyknął i szybko odwrócił smażącego się naleśnika. Wstałam z krzesła i podeszłam do niego, wtuliłam się w niego, a on objął mnie swoim ramieniem. 
- Ale obiecaj, że będziesz ze mną szczerzy...
- Obiecuję. - powiedział spoglądając w moje oczy. 
- Zawsze...? 
- Zawsze. - utwierdził mnie tym w przekonaniu i nasze usta znów się spotkały. 
- Jak ja się cieszę! - powiedział głośniej niż zwykle. Zjedliśmy śniadanie i Karol zaczął się ubierać, usłyszałam dzwonek do drzwi więc poszłam otworzyć. 
- Czeeeeść! - rzucił się na mnie Oli. 
- Oliwier co Ty wyprawiasz?! - skarcił zachowanie syna, Michał. 
- Cześć słonko. - powiedziałam i przytuliłam młodego. 
- Cześć. - powiedziałam tym razem do Michała i pierwszy raz zawahałam się czy powinnam go pocałować, czy ten całus w policzek nie będzie czymś złym? Wahałam się, więc tego nie zrobiłam, co chyba spotkało się z niezadowoleniem Michała, ale nic nie mówił. 
- Źle wyglądasz Michał. - oceniłam kiedy Oliwier pobiegł do salonu. 
- I źle się czuję. - powiedział przecierając oczy. 
- To wiesz co, przywieź tu rzeczy Oliwiera i zostanie u na noc, a Ty się wyśpisz przynajmniej. - powiedziałam. 
- Jesteś pewna? - zapytał. 
- Tak. - powiedziałam. 
- Dzięki, na prawdę nie daję rady. - powiedział. 
- O cześć! - pojawił się gotowy Karol, więc urwaliśmy naszą rozmowę o złym samopoczuciu Michała. - Chodźmy już. - powiedział dopinając kurtkę. 
- O której będziecie? - zapytałam. 
- O 14 kończymy. - poinformował mnie Karol. 
- Widzę Was tu obu...- rozkazałam. Przytaknęli i Michał złapał za klamkę w celu otworzenia drzwi. 
- Synu, zachowuj się. - krzyknął jeszcze do Oliwiera, który to szybko znalazł się przy mnie. 
- Okej. - powiedział. 
- Miłego treningu. - powiedziałam i złapałam za kurtkę Karola. Przybliżyłam się do niego i delikatnie dotknęłam jego ust swoimi ustami. 
- Kocham Cię. - szepnął i z uśmiechem na twarzy wyszedł z mieszkania, zauważyłam tylko zdziwienie na twarzy Michała. Faktycznie, nie przemyślałam tego, jednak i tak by się dowiedział, prędzej czy później. 
- Teraz jesteś dziewczyną Karola? - zapytał Oli kiedy zamykałam drzwi. 
- Tak. - odpowiedziałam dumnie i chwyciłam jego rączkę. Po śniadaniu, które to zrobiłam Oliwierowi, udaliśmy się do sklepu. Jako iż, wiedziałam, że Michał lubi kuchnie włoską, postanowiłam zrobić danie właśnie stamtąd pochodzące, z resztą Karol też je lubił. Wybór padł oczywiście na spaghetti, które to niegdyś przygotowywaliśmy razem z moim chłopakiem. Tak, teraz mogłam już tak mówić. Oliwier pomagał mi we wszystkich moich czynnościach, nawet zarządził iż to on będzie niósł najcięższą torbę, oczywiście jak powiedział tak zrobił. Widziałam w tym ewidentną ingerencję Michała, nie wiem tylko po co mówił Oliemu, że ma mi pomagać, ja już doskonale się czułam. Na deser zarządziliśmy upieczenie muffinek z czekoladą. Oczywiście Oli nie był by sobą gdyby nie pokradł już dwóch zaraz po upieczeniu. Jednak kazałam odczekać mu choć kilka minut. Wszystko było gotowe, wtem usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Oliwier szybko pobiegł, jednak nie otwierał tylko grzecznie poczekał na mnie. Za drzwiami oczywiście strudzeni wędrowcy, zmęczeni jak nie wiem, nasi siatkarze. Wpuściłam ich a my z Olim poszliśmy nakładać spaghetti. 
- Cześć. - powiedział Karol obejmując mnie od tyłu po czym pocałował mnie w policzek. 
- Siadajcie. - powiedziałam i już po chwili całą czwórką siedzieliśmy przy stole. Karol świetnie dogadywał się z młodym, co mnie zaskoczyło, już umawiali się w co zagrają po obiedzie. Martwił mnie Michał, nawet bardzo. Nie wiedziałam czy przejmuje się mną i Karolem, Dagmarą czy jeszcze czymś innym, ale to nie mogło tak dłużej trwać, bo byłby z niego wrak człowieka. 
- Michał, wszystko okej? - zapytałam. Pokiwał tylko twierdząco głową, nawet na mnie nie spojrzał. No cóż mogłam odpowiedzieć? Nic, nawet nie wiedziałam co mu powiedzieć, a z resztą obok nas siedzieli Karol z Olim. 
- To my posprzątamy. - zarządził Karol i razem z Oliwierem zajęli się naczyniami, więc ja mogłam spokojnie przejść z Michałem do innego pomieszczenia, żeby z nim pogadać. 
- Misiek...
- Nie Nati, nic nie mów. - powiedział i mnie przytulił, tak mocno trzymał mnie w objęciach. Łzy zaczęły napływać do moich oczu, bo wtedy wiedziałam, że jest tak przygnębiony przeze mnie. 
- Kocham go. - wyszeptałam. 
- Rozumiem. - powiedział i otarł łzę spływającą po jego policzku. - Będę się zbierał. Na pewno chcesz żeby u Was został? - zapytał. 
- Tak, ale Michał, ja...przepraszam, na prawdę, ja nie wiedziałam...
- Ja też nie wiedziałem nic o Was. - powiedział. - Ale wszystko okej, nie przejmuj się mną. - powiedział. - Wieczorem przywiozę rzeczy Oliwiera. - dodał i zostawił mnie samą w tym pokoju. Już sama nie wiedziałam co myśleć, szybko otarłam łzy z policzków i wyszłam z sypialni. Zauważyłam wychodzącego Michała, przeszłam do salonu i usiadłam obok Karola, mocno się do niego przytuliłam. 
- Może pójdziemy na jakiś spacer? - zaproponowałam. 
- No dobra, ale później, bo teraz gramy. - powiedział młody. 
- Oj Oli, Oli...- poczochrałam jego włoski. Pocałowałam Karola w policzek i przeszłam do kuchni w celu zrobienia herbaty. Po kilku minutach trzy kubki stały na stole, również i muffinki były gotowe. Każdy dostał po dwie, i dzięki nim właśnie, moi mężczyźni oderwali się od grania. Zjedliśmy i wymusiłam na nich spacer. 
- A może pójdziemy do kina, co? - zaproponowałam. 
- Tak, tak, taaak! - skakał młody. 
- Świetny pomysł, kochanie. - skwitował całą sprawę Karol cmokając mnie w usta. Po kinie wróciliśmy do domu, Karol z Olim zabrali się za kolację a ja rozłożyłam się na kanapie, gdyż wstałam jak na mnie dość wcześnie. Po krótkiej chwili wpatrywania się w telewizor udało mi się zasnąć. 
Obudził mnie Oli, bawił się moim włosami, otworzyłam oczy a on z uśmiechem na twarzy przytulił się do mnie. Chwilę potem zjawił się przy nas Karol, który to pomógł mi wstać. Usiedliśmy przy stole i zajadaliśmy się pysznościami przygotowanymi przez moich dwóch mężczyzn. Po kolacji naczynia włożyliśmy do zmywarki i znów powędrowaliśmy przed telewizor. Oglądając jakże zabawną komedię, na której tylko chłopaki się śmiali, myślałam o Michale, o jego stanie psychicznym. Już nawet nie o tym, że kiedyś podobał mi się czy coś w ten deseń, martwił mnie jego stan, a przecież przyjaźniliśmy się. Z przemyśleń wyrwał mnie dzwonek do drzwi, i oczywiście na myśl wpadł mi tylko Michał, przecież miał przywieść rzeczy Oliwiera. Wydostałam się więc z objęć moich ochroniarzy i pobiegłam w stronę drzwi. 
- Proszę. - powiedział Michał gdy tylko go zobaczyłam, w ręce trzymał mały plecak. 
- Wejdziesz? - zapytałam. 
- Nie, dzięki. - powiedział. 
- Michał! - prawie krzyknęłam. - Ja nie wiem jak mam Ci pomóc! - dodałam. 
- Już pomagasz, zajmujesz się Olim. - odpowiedział spokojnie. 
- No daj spokój, jedną noc będzie u nas spał. - powiedziałam. 
- No, dla Ciebie to jedna noc, a dla mnie to aż 12 godzin, podczas których będę mógł odpocząć. - powiedział. - Jest grzeczny? - zapytał szybko. 
- Tak, nawet bardzo. - odpowiedziałam.
- To dobrze, jakby coś się działo to dzwoń. - powiedział i ruszył w stronę schodów, on oczywiście musiał iść schodami, normalny człowiek jechałby windą, ale chyba nie chciał stać i czekać na nią, co wiązałoby się z przebywaniem w mojej obecności. 
- Pa. - krzyknęłam tylko i zamknęłam drzwi. Poszłam do chłopaków. Około 21 skończył się film. - Dobra, to teraz kąpiel. - zarządziłam. - Oli, Ty umiesz sam czy ja mam Ci pomóc? - zapytałam. Oliwier tylko się uśmiechnął. - No co Ty, Natalia. Ja jestem już duży. - powiedział z przekonaniem o swojej racji. Do łazienki weszliśmy razem, dałam mu ręczniki, i wyciągnęłam piżamę z jego plecaka. - Ale na pewno? - chciałam się upewnić, nigdy de facto nie opiekowałam się kilkulatkiem, a jeżeli już to raczej tak w ciągu dnia, więc kąpielą się nie przejmowałam. - Na pewno, na pewno. - powiedział zatem wyszłam z łazienki. - Ale jakby coś to wołaj, okej? - zawołałam już za drzwiami. - Okej! - powiedział więc wróciłam do salonu. 
- Może jednak powinnam z nim była tam zostać, co? - zapytałam siadając obok Karola. 
- Jak nie będzie umiał zakręcić wody, albo cokolwiek to zawoła, spokojnie. - powiedział i musnął moje usta swoimi. 
- Wiesz, martwię się o Michała. - powiedziałam kładąc głowę na ramieniu mojego mężczyzny. 
- Tak, ja też. Nie wiem co się dzieje, to wrak człowieka. - powiedział. 
- No właśnie. Chyba muszę porozmawiać z Dagmarą...
- No na to wygląda, ale czy do niej coś dotrze...
- Wątpię, ostatnio jak z nią rozmawiałam to niby wszystko sobie wyjaśniłyśmy, ale ona znowu to robi. Szkoda mi Oliego i Michała, bo nie zasłużyli sobie na coś takiego. 
- A wiesz co jest najgorsze? Że ona pewnie teraz jest z jakimś kochankiem a Michałowi wciska jakieś idiotyczne wytłumaczenia! - oburzył się. 
- Tak się o niego boję! - powiedziałam a po moim policzku spłynęła łza.
- Wszystko się ułoży. - powiedział i delikatnie otarł łzę z mojego policzka swoim kciukiem. Dotknęłam jego ust swoimi ustami, bardzo delikatnie i bardzo ostrożnie. 
- Dobrze, że Cie mam! - powiedziałam i uśmiechnęłam się.
- Nataliaaa! - po kilku minutach usłyszałam głos Oliwiera, jak poparzona zerwałam się z kanapy, a zaraz za mną Karol. 
- Oli, coś się stało? - zapytałam przykładając ucho do drzwi. 
- Nie, już się wykąpałem. - powiedział Oli otwierając drzwi. 
- Wiesz jak mnie przestraszyłeś?! - powiedziałam kucając przed nim. 
- Przepraszam, nie chciałem. - powiedział całując mnie w policzek. Był przy tym tak słodki, że nie miałam sumienia się niego złościć. Karol wziął go na ręce i zaniósł do salonu, oboje usiedli na kanapie a ja w tym czasie poszłam po jakieś kremy czy balsamy, żeby wysmarować Oliwiera, bo Michał niestety zapomniał zapakować mu jego własnych. 
- Nie, ja nie lubię kremowania! - powiedział młody wtulając się jeszcze bardziej w Karola gdy tylko mnie zobaczył. 
- Oli, ale muszę Cię pokremować, żebyś miał ładną twarzyczkę. - powiedziałam siadając na kanapie. 
- Ale ja nie chcę! - powiedział siadając na kolanach Karola, objął go chyba najmocniej jak potrafił. 
- Kochanie, jak on nie chce to nie ma sensu...- wtrącił się Karol. 
- Dziękuję kochanie za wsparcie! - powiedziałam. - Oli, patrz, ja mam dużo fajnych kremów i będziesz mógł sobie wybrać który chcesz...
- Ale tata mnie nie kremował ostatnio! - powiedział. 
- No właśnie, a powinien. Dobra, to najpierw Karol a potem Ty, okej? - zapytałam. 
- O nie, nie, nie! Ja też nie lubię kremów! - powiedział środkowy i chciał wstać, lecz chwyciłam jego rękę. 
- Wy jesteście jacyś dziwni! Nie ma dyskusji, już! Najpierw Karol potem Oliwier! Koniec gadania! - zarządziłam. Karol wybrał sobie krem o zapachu truskawki, krzywił się przy tym jak dziecko jedzące cytrynę. 
- Ale nie do oczu...- powiedział cieniutkim głosem. Z Oliwierem zaczęliśmy się śmiać. Kiedy już Karol był gotowy i pachnący, zajęłam się Oliwierem. 
- A wiesz, Ty lepiej to robisz niż mama. - powiedział. Uśmiechnęłam się na jego słowa po czym wzięłam grzebyk i uczesałam jego mokre włoski. Był już czysty, piękny i pachnący. 
- To teraz ja idę pod prysznic, tylko grzecznie mi tutaj! - powiedziałam i zniknęłam za drzwiami. Wyszłam po kilkunastu minutach, posiedziałabym dłużej, ale bałam się trochę o chłopaków. W piżamie usiadłam obok nich i przykryliśmy się kocem, oglądaliśmy film jednak tym razem to ja zapomniałam o mojej skórze i szybko zaczęłam wklepywać sobie różne kremy i balsamy. Z nogami pomógł mi Karol, a twarzą zajął się Oli. Wyszłam z tego cało, na szczęście. Około 23 położyliśmy się do łóżka, Oli zasnął od razu, Karol poszedł do łazienki, gdyż on jedyny się nie kąpał. 
- Zmyłem to świństwo z twarzy! - powiedział dotykając swojego policzka. 
- Kochanie, ja tu o Ciebie dbam, a Ty takie rzeczy robisz...
- Kochanie! Możesz zadbać o mnie w inny sposób. - powiedział i wpił się w moje usta. 
- Chciałbyś...- powiedziałam i odwróciłam się w stronę Oliego, był taki słodki jak spał. Nie, poprawka! On zawsze był słodki, nie wiem jak można zostawić takie cudowne dziecko i latać za kolejnymi kochankami, oj czekała mnie poważna rozmowa z Dagą. W końcu udało nam się zasnąć. Jednak niebiosa nie były dla mnie łaskawe, gdyż około 1 mój telefon się rozdzwonił. Wstałam więc jak najciszej potrafiłam i przeszłam do swojego pokoju, nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam telefon do ucha. 
- Halo? - powiedziałam. 
- Natalia...
- No? 
- Mamy problem... - powiedział tylko, a moje ciało przeszyły ciarki, aż bałam się czego On mógł chcieć o tej porze i jakiż miał problem, On - Mariusz Wlazły. 


____________________________________________________
Witam w ten słoneczny i jakże cudowny dzień! :) Oddaję w Wasze ręce kolejny rozdział, dość długi, ale cóż, tak mi wyszło. Dajcie znać co sądzicie! 

Chyba nie muszę mówić, iż Resovia wygrała wczorajszy mecz z ZAKSĄ, tym samym broniąc tytuł Mistrza Polski? Nie, nie muszę, chyba wszyscy o tym wiedzą :)

Wczoraj po tej całej ceremonii trochę mi się smutno zrobiło, bo to przecież był ostatni mecz w tym sezonie, i zdałam sobie sprawę, że kolejny mecz i to ten reprezentacyjny, będzie dopiero za miesiąc. Kurcze, będzie ciężko wytrzymać bez tych chłopaków :) 

Powodzenia wszystkim gimnazjalistom piszącym testy w tym tygodniu! :) 

Zapraszam również tutaj na czwarty rozdział. 

Pozdrawiam, Mercy.