Osiemnaście

Obudziłam się i szybko wstałam z łóżka, żeby sprawdzić czy chłopaki w ogóle żyją. Ku mojemu zdziwieniu żyli. Karol leżał na kanapie z dwiema butelkami wody a Andrzej siedział na fotelu, obaj patrzyli w telewizor jednak myślami byli gdzieś indziej. 
- Cześć. - powiedziałam radośnie i nieco...głośniej. 
- Daj żyć...- powiedział zachrypniętym głosem Karol. 
- Dobra, dobra. To ja zrobię śniadanie. - stwierdziłam i zabrałam się do roboty. Miałam ochotę na tosty z salsą pomidorową i bazylią, dlatego już po chwili wyciągałam kolejne kromki pieczywa. Kiedy wszystko smażyło mi się na patelni z szafki wyjęłam dwie szklanki do których wycisnęłam sok z cytryn i dodałam parę innych składników, na koniec zalałam wszystko wodą mineralną. Wzięłam szklanki do ręki i podeszłam do moich dwóch nieżywych mężczyzn. 
- Proszę. - powiedziałam i położyłam na stoliku. 
- Co to? - zapytał Karol spoglądając na mnie błagalnym wzrokiem. 
- Wypij, pomoże Ci. - powiedziałam. Więc wziął szklankę i wszystko wypił za jednym razem. 
- Kurwa! - krzyknął i od razu wstał. - Co to jest?! 
- Mój tajny przepis. - powiedziałam i uśmiechnęłam się. Andrzej również wypił przyrządzoną przeze mnie miksturę, fakt, trochę się krzywił ale wypił. Kazałam się im ogarnąć, więc obaj poszli wziąć prysznic, oddzielnie oczywiście. Dokończyłam robienie śniadania i podałam do stołu, dołączył do mnie Karol. 
- I jak? - zapytałam. 
- O wiele lepiej. - powiedział, towarzyszyło mu westchnięcie. Usiadł przy stole i zajął się wcinaniem śniadania, po chwili dołączył do nas Andrzej. Chciałam nawet zrobić im zdjęcia, bo wyglądali jakby ktoś kazał im pracować w kamieniołomach, jednak kategorycznie mi tego zabronili. Wspólnie zjedliśmy śniadanie. 
- To może my pozmywamy? - zaproponował Andrzej. 
- Chłopaki..Wy się musicie doprowadzić do stanu używalności, szczególnie Ty Karolu! - powiedziałam. - Ja sobie poradzę a Wy idźcie spać, leżeć, nie wiem, cokolwiek. - dodałam i poszłam do kuchni. Zmywanie zajęło mi jakieś 20 minut. Karol poszedł do siebie, a Andrzej zmył mi się z oczu, więc stwierdziłam, że poszedł do łazienki. Poszłam do swojego pokoju i włączyłam laptopa. Wtem ktoś zapukał do moich drzwi. 
- Proszę. - powiedziałam i odwróciłam się. Ujrzałam Andrzeja. - Wchodź. - dodałam z uśmiechem. - Cóż Cie sprowadza? - zapytałam wstając z krzesła. 
- Musimy o czymś pogadać. - powiedział. Kompletnie nie wiedziałam o co mu chodzi, miał dziwną minę, jakby się czegoś bał. 
- No to słucham. - powiedziałam i usiadłam na łóżku a jemu nakazałam zrobienie tego samego. Westchnął głęboko. 
- Widziałem jak wczoraj...- zaczął, przychodziło mu to z wielkim trudem. - Całowałaś się z Mariuszem Wlazłym. - powiedział w końcu. Moje serce znów zaczęło szybko bić, nerwowo wstałam, a moje ciało oblał zimny pot. - On chyba ma żonę..no nie?! - mówił, bardzo spokojnie. Do moich oczu zaczęły napływać łzy, oparłam się rękoma o biurko. - Przepraszam...ja....nie powinienem był, ale...wydajesz się być super dziewczyną a pakujesz się takie bagno...
- Wiem. powinnam była to skończyć już na samym początku. - mówiłam a po moich policzkach spływały łzy.
- Czyli kiedy? - zapytał podchodząc do mnie. 
- Od samego początku jak tu przyjechałam. Najpierw dałam się mu pocałować, a potem...- przerwałam by złapać oddech. - Spałam z nim, kilka razy. - powiedziałam. Objął mnie swoim ramieniem, a ja wtuliłam się w niego. Usiedliśmy na łóżku i zaczęłam mu opowiadać o wszystkim, o tym pocałunku, o tym jak ze sobą sypialiśmy, jak chciałam to zakończyć, jakie miałam wyrzuty sumienia wobec Pauliny, opowiedziałam mu też o Michale, czy nawet o Zbyszku, komuś musiałam się wygadać. 
- Wczoraj jak wyszliście usłyszałam dzwonek do drzwi, byłam przekonana, że czegoś zapomnieliście, więc poszłam otworzyć. Wszedł i powiedział, że on już nie wytrzyma, że próbował ale mu nie wyszło. No i potem zaczęliśmy się całować i znów wylądowaliśmy w łóżku...
- I to dlatego byłaś taka szczęśliwa? - zapytał. 
- Tak...- powiedziałam, mój płacz znów się nasilił. - Wiesz jak ja się czuję?! Jak ostatnia dziwka! - powiedziałam wtulając się w niego. 
- Nie mów tak. - objął mnie. Jak to jest możliwe, że powiedziałam wszystko facetowi którego znam od wczoraj? Nie wiem, ale patrząc przez pryzmat moich poprzednich znajomości typu seks z Mariuszem w pierwszy dzień, to moja relacja z Andrzejem jest nad wyraz normalna. 
- Co ja mam zrobić? - zapytałam, bo na prawdę potrzebowałam czyjejś rady. 
- Kochasz go? - zapytał spoglądając w moje oczy. 
- Kogo?
- No Wlazłego. 
- Nie wiem...bardziej jestem nim zauroczona, z resztą ja nie wiem co to znaczy kochać, nie potrafię więc powiedzieć Ci co czuję do Mariusza...
- Posłuchaj...- powiedział i chwycił moje dłonie. - Musisz to zakończyć, nie masz innego wyjścia. Możesz być z Kurkiem czy nawet naszym Karolem, ale Mariusza musisz odpuścić...- powiedział z ogromną troską w głosie. Mój płacz się nasilił. - Czyli jednak go kochasz...- stwierdził. 
- Nie, nie! Ty masz rację! Tylko, że wiesz...ja już trzeci albo czwarty raz będę to zakańczać...
- To nie ma sensu, jest ta jego żona, jego syn, jest cała drużyna...nie wytłumaczysz im tego...
- Wiem. Zakończę to, obiecuję. - powiedziałam i otarłam łzy. 
- To nie mi masz to obiecać, tylko sobie. - pouczył mnie. 
- Ale ja sama się złamię, powiedzmy, że obiecuję to Tobie, okej? 
- Jeśli to Ci w czymkolwiek pomoże to okej. - powiedział i delikatnie się uśmiechnął. 
- A co z Karolem? 
- Oj Natalia...tu jest ciężka sprawa no bo on się na prawdę w Tobie zakochał. - powiedział zrezygnowany, bo wiedział, że ja nie chcę być z Karolem, po tym jak mnie oszukał. - Wczoraj w klubie, próbowałem namówić go na jakiś podryw, czy nawet na jakiś taniec z dziewczyną, ale on nic tylko, że ona nie jest taka jak Ty, że ty jesteś najwspanialsza i że on jest idiotą, że Cie tak zranił. - poinformował mnie Andrzej. 
- Ja wiem, Andrzej. Nie jest mi obojętny, mimo, że powiedziałam, ze go nie kocham, ale nie wiem czy będę mu w stanie zaufać...
- Tak, rozumiem. Powiedz mu to, bo nie wiem jak będzie. - powiedział. 
- Dobra, spróbuję jakoś z nim pogadać, ale co jak ta nasza rozmowa się nie powiedzie? 
- Wtedy zadzwonisz do mnie, a ja już mu nagadam - powiedział z uśmiechem i znów mnie przytulił. Jeszcze przez jakiś czas rozmawialiśmy, ale widziałam, że Andrzej jest zmęczony a przecież wieczorem miał wracać do Bydgoszczy, więc nakazałam mu aby się położył i nawet udostępniłam mu swoje łóżko. Ja poszłam wziąć prysznic, kiedy wyszłam, przebrałam się i zabrałam się za obiad oglądając jakiś telewizyjny program. Po obiedzie, stwierdziłam, że pójdę się położyć, nie wiem czemu ale byłam zmęczona. 
Obudziłam się po godzinie, wstałam i wyszłam z sypialni. W salonie siedzieli moi dwaj koledzy, naczynia były umyte, wszystko dokładnie posprzątane, zdziwiłam się, ale tak pozytywnie. Zabrałam się więc za robienie ciasta czekoladowego, nie wiem czemu, ale taka nagła ochota mnie naszła. Oni obaj siedzieli cicho i wgapiali się w ekran, po kilkudziesięciu minutach ciasto włożyłam do piekarnika na 20 minut i przyłączyłam się do nich. Siedzieliśmy tak razem, czasami wymieniłam jakieś poglądy z Wroną, czasami odezwał się też Karol. Po 20 minutach wstałam i podeszłam do piekarnika. 
- Ja się będę zbierał już. - powiedział Andrzej. Poszedł wraz z Karolem do jego pokoju, po kilku minutach wyszli z walizką. Andrzej podszedł do mnie. - Trzymam kciuki. - wyszeptał.
- Tak...ja też. - powiedziałam. 
- Dasz radę, jakby coś to dzwoń. - powiedział. Wymieniliśmy się numerami. 
- Dziękuję, na prawdę. - powiedziałam i wtuliłam się w niego. 
- Cała przyjemność po mojej stronie. - powiedział i oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Po kilku chwilach pojawił się Karol, a Andrzej poszedł do przedpokoju. Szybko sama się w nim znalazłam. byli już ubrani i gotowi do wyjścia. 
- Wpadaj do nas częściej. - powiedziałam z uśmiechem i pocałowałam Andrzeja w policzek. Zaśmialiśmy się i otworzyli drzwi. 
- Pa, trzymaj się. - powiedział Andrzej. 
- Na razie. - dodał Kłos i podszedł do mnie, delikatnie musnął swoimi ustami mój policzek, jednak ja odwróciłam wzrok i czekałam aż wyjdzie. Bo co miałam zrobić? Uderzyć go? Uciec? Rozpłakać się? Nie, wolałam tego nie robić. Tak właśnie zostałam sama w mieszkaniu, wróciłam do kuchni, gdzie zapach ciasta był niesamowity. Usiadłam na kanapie i oglądałam telewizor. Nagle usłyszałam dźwięk dzwonka do drzwi. Wstałam więc, modliłam się tylko żeby nie był to Mariusz. Na szczęście, tym razem, Pan Bóg mnie wysłuchał i za drzwiami zobaczyłam Michała z Oliwierem. 
- Cześć. - powiedzieli jednocześnie. Uśmiechnęłam się i wpuściłam ich. 
- Wy to chyba macie jakiś radar. - zaśmiałam się. 
- Tak? A to czemu? - zapytał Michał. 
- Bo właśnie upiekłam ciasto. - powiedziałam. 
- Ciasto? - ucieszył się młody. 
- Tak, czekoladowe. - powiedziałam mierzwiąc jego włoski. 
- O Natalia, chcesz być moją dziewczyną?! - zapytał wtulając się w moje nogi. 
- Oczywiście. - powiedziałam. Michał zaczął się śmiać. Nagle zza pleców wyciągnął bukiet czerwonych róż. Uśmiech mimowolnie pojawił się na moje twarzy. 
- Proszę. - powiedział z uśmiechem. 
- O, dziękuję. Jesteście kochani. - powiedziałam i złożyłam pocałunki na ich policzkach. 
- I jeszcze to. - powiedział dumnie Oli i przekazał mi małą torebeczkę. Zajrzałam więc do niej. Zauważyłam pudełko. Otworzyłam je a moim oczom ukazała się bransoletka. Do niej dopięte były dwa kółka, jedno mniejsze a drugie większe. Na tym mniejszym był wygrawerowany napis "Oliwier", a na większym "Michał". Obok imion były również wygrawerowane serduszka. Kółka przypięte były do jasnoróżowego rzemyka. 
- Jejku, aż nie wiem co powiedzieć. - w moich oczach pojawiły się łzy. - Jesteście najcudowniejszymi chłopakami pod słońcem! - powiedziałam i przytuliłam małego. Objął mnie swoimi rączkami. 
- Się wie! - powiedział cwaniacko Oliwier. Zaczęliśmy się śmiać i przeszliśmy dalej. Usadowiłam ich na krzesłach a kwiaty włożyłam do wazonu. 
- Czego się napijecie? - zapytałam. 
- Soku. - odparł młody. A Michał jakby przytaknął na słowa syna. Wyjęłam więc z lodówki sok pomarańczowy i nalałam do trzech szklanek.  Zaczęłam kroić ciasto, było jeszcze ciepłe, położyłam po sporych rozmiarów kawałku na talerzyki, dodałam również po dwie gałki lodów waniliowych. Położyłam na stole talerzyki i szklanki. Michał usiadł obok Oliwiera a ja naprzeciwko nich. Młody wcinał jak oszalały. 
- Mogę jeszcze jeden kawałek? - zapytał. 
- Oli, nie zjesz kolacji. - powiedział Michał. 
- Kolacje są niedobre! Ja wolę zjeść ciasto - powiedział młody. Spotkał się z niezadowoleniem ojca, jednak był przy tym tak uroczy, że Michał nie mógł być na niego zły. Zaczęłam się śmiać i wzięłam jego talerzyk. Poszłam do kuchni a on w mgnieniu oka znalazł się obok mnie. Pokazał mi jaki kawałek chce, ukroiłam dokładnie taki jaki chciał, nałożyłam lody i wróciliśmy do Michała. 
- A gdzie macie mamę, co? - zapytałam. Michał delikatnie się zmieszał. 
- Mama pojechała do Łodzi. - poinformował mnie młody. - Ale wieczorem ma wrócić. - dodał. 
- Jak to do Łodzi? A nie miała z Wami być? - zapytałam. 
- No miała, ale musiała jechać do pracy. - powiedział młody zajadając się ciastem. Spotkałam się z wzrokiem Michała, nie był zbyt radosny, w jego oczach widziałam wręcz smutek. Oli skończył jeść i wspólnie usiedliśmy na kanapie, zaczęliśmy oglądać jakiś film przygodowy. Po kilkudziesięciu minutach zauważyliśmy, że Oli śpi. 
- Co się dzieje Misiek? - zapytałam spoglądając na niego. 
- Nic..zmęczony jestem tym wszystkim...
- Czym?
- No tym mieszkaniem z Dagą, udawaniem, że wszystko jest okej. Na dodatek porażki...achh, szkoda gadać. - powiedział jednym tchem. 
- Michał, ciszej. - wyszeptałam gładząc włosy Winiarskiego Juniora. - Ja wiem Misiek, że jest Ci ciężko, ale musisz być silny, jesteś głową rodziny..- chciałam go jakoś podbudować. 
- Pff! Rodziny...- powiedział. Delikatnie się do niego przysunęłam, tak żeby mógł objąć mnie i leżącego na mnie młodego. Pocałował mnie w policzek i przytulił, tak po prostu. 
- Dasz radę, musisz...- powiedziałam gładząc jego policzek. 
- Wiem, ale jest mi cholernie ciężko. - powiedział patrząc w moje oczy, jeszcze raz go pocałowałam, nie chciałam dłużej z nim o tym rozmawiać bo to go przygnębiało. Po kilkunastu minutach Michał stwierdził, że muszą iść. Oczywiście Oliwier nie był chętny do wyjścia. Musiałam obiecać, że odbierzemy go jutro z przedszkola razem z Michałem, dopiero wtedy zgodził się wrócić do domu. Długo nie byłam sama, bo wrócił Karol. Ukroiłam mu kawałek ciasta i położyłam na talerzyku. 
- To dla Ciebie. - powiedział trzymając w dłoni różę. 
- Dziękuję. - powiedziałam nieśmiało. Wzięłam od niego czerwony kwiat i włożyłam go do wazonu, w którym stały już kwiaty od Winiarskich. Usiadłam na kanapie a on usiadł obok mnie i mocno mnie przytulił. Nie chciałam mu się wyrywać, bo chciałam żeby było tak jak wcześniej. Jednak wiedziałam, że on oczekuje czegoś innego. 
- Kocham Cię Natalia. - powiedział patrząc mi w oczy. 
- Karol ja...
- Przysięgam, nigdy Cię nie zawiodę...- przerwał mi. 
- Daj mi trochę czasu, proszę...- wyszeptałam. Uśmiechnął się i złożył pocałunek na moim czole. Zasnęłam w jego objęciach, tak na prawdę nawet nie wiedziałam kiedy. 




__________________________________________________
Witam! Jest osiemnasty rozdział, piszcie co sądzicie! :)

Chyba nie muszę pisać, że mam dość zimy i wywracania się idąc do szkoły, prawda? :)

Co do biletów na LŚ, to muszę Wam powiedzieć, że jestem tak zła na siebie! Ach! Weszłam o 16:15 żeby sobie kupić bilet do Spodka w strefie Zielona1. No i oczywiście na wstępie musiałam czekać w kolejce, ale to zrozumiałe, bo każdy chciał kupić, ale kiedy już udało mi się wejść, wybrać odpowiednie miejsce to nie mogłam przejść na następną stronę, klikałam sobie i klikałam i nic! Takim o to sposobem wszystkie miejsca w strefie Zielonej1 zostały wyprzedane, a mnie ostała się strefa Czerwona1. WIĘC MAM PROŚBĘ. Jeśli którakolwiek z Was słyszałaby o tym, że ktoś chce sprzedać bilet w strefie Zielonej1, do Spodka, choćby nawet cztery razy drożej to dajcie mi znać! :)) 

Jutro oczywiście pierwszy mecz finałowy! Komu kibicujecie, ZAKSA czy Resovia? :) Ja na razie się nie wypowiem, bo najpierw chciałabym poznać Wasze typy :) 

Pozdrawiam, Mercy