Piętnaście

- Jestem gotowy! - wszedł do kuchni Karol. Podałam mu kartkę z listą zakupów. 
- Rozliczymy się jak wrócisz. - powiedziałam. 
- Rozliczymy się...co masz na myśli? - zapytał zbliżając sie do mnie. 
- Mam na myśli to, iż oddam Ci pieniądze. - powiedziałam śmiejąc się. 
- Kurde, liczyłem na coś innego...- powiedział robiąc smutną minę. 
- Biedactwo moje. - podeszłam do niego i śmiejąc się przytuliłam go. 
- Dobra, to idę. - oderwał się ode mnie i chowając kartkę do kieszeni przeszedł do przedpokoju. Zamknęłam za nim drzwi i postanowiłam się ogarnąć, wzięłam więc prysznic. Po tym postanowiłam ogarnąć mieszkanie, tak też zrobiłam. Wrócił Karol i wspólnie zrobiliśmy obiadokolację. Zjedliśmy i zaczęliśmy oglądać jakiś film. Jednak szybko zasnęliśmy, bo oboje byliśmy padnięci. 
Obudził mnie wstający Karol, szybko zrobiłam to co on. 
- Ale gdzie Ty się wybierasz? - zapytał obejmując mnie w talii. 
- No na trening. - powiedziałam spoglądając w jego oczy. 
- No chyba żartujesz - burzył się. 
- Idę i koniec. Nie chcę sama siedzieć w domu...a poza tym czuję się już lepiej. - powiedziałam
- No ale to, że czujesz się lepiej nie znaczy, że już możesz obciążać organizm...
- Karol, bez dyskusji. Idę, już podjęłam decyzję, idź pod prysznic a ja zrobię śniadanie. - powiedziałam i zaciągnęłam go do łazienki a sama udałam się do kuchni. Zabrałam się za śniadanie, szybko poszło i po kilkunastu minutach siedzieliśmy przy stole i wcinaliśmy tosty z nutellą. Potem to ja wzięłam prysznic. Wyszłam z łazienki w samym ręczniku i udałam się do sypialni. Wyciągnęłam z szafy białą koszulę i jeansy w kwiatki. Ubrałam się i wysuszyłam włosy. Do torby wrzuciłam lustrzankę, obiektywy, telefon i portfel. Wyszłam z pokoju a w przedpokoju stał już gotowy do wyjścia Karol. 
- Ty tak chcesz iść? - zapytał. 
- Tak. 
- Nie skupimy się przez Ciebie. Masz za bardzo prześwitującą bluzkę..- powiedział z uśmiechem. 
- Jesteś straszny! Nic nie widać. - powiedziałam. - Z resztą, jakbym teraz zaczęła szukać czegoś innego do byśmy się spóźnili. - dodałam i zaczęłam ubierać buty. 
- Nie możemy do tego dopuścić. - powiedział i znów uśmiech zagościł na jego twarzy. Ubrałam się i wyszliśmy z mieszkania, po chwili byliśmy już na dole. Karol znów chciał jechać samochodem, jednak znów wyperswadowałam mu to z głowy i w 5 minut byliśmy przed halą. Zmierzaliśmy do drzwi kiedy zauważyliśmy idącego Michała, a towarzyszyła mu Dagmara. Co więcej, nie byłam zła, nic, żadnych negatywnych emocji.
- Cześć. - powiedział Karol. 
- Hej. - odpowiedziała zadowolona Dagmara. Weszliśmy do hali. - Nie miałyśmy najlepszego początku znajomości...- powiedziała z uśmiechem. 
- No tak jakoś wyszło. - uśmiechnęłam się i dałam Karolowi swój płaszcz, gdyż wraz z Michałem chcieli iść do szatni, tak też zrobili więc zostałam sama z Dagmarą. 
- To...Dagmara jestem. - powiedziała wyciągając dłoń w moją stronę. 
- Natalia. - uścisnęłam jej dłoń i obdarowałam uśmiechem. 
- Słyszałam, że miałaś wypadek...
- No..niestety. - powiedziałam, szkoda że nie wiedziała że w sumie dzięki niej znalazłam się w szpitalu, jednak nie chciałam się z nią kłócić, czy mieć jej za wroga, więc postanowiłam zatrzymać tą wiadomości dla siebie. 
- Już lepiej się czujesz? - zapytała dotykając mojego ramienia, co szybko przerodziło się w...przytulenie. 
- Tak, teraz już jest dobrze, Karol dba o mnie. - powiedziałam dumnie a na moją twraz wkradł się uśmiech. 
- Karol mówisz...- ona również się uśmiechnęła. 
- Ale...jako przyjaciel. - od razu sprostowałam, chociaż w sumie sama nie wiedziałam czy nasze relacje są czysto przyjacielskie, a mogłam mieć przecież wątpliwości. Te pocałunki, to, że się o mnie martwi...to niby nic a jednak zbliża nas do siebie. 
- W takim razie Ty i Twój przyjaciel - wyraźnie podkreśliła ostatnie słowo. - ...musicie wpaść do nas na kolację. - zaproponowała. - Co o tym myślisz?
- Jasne, czemu nie. - powiedziałam. 
- Może uda mi się zaprosić też Paulinę i Mariusza...to jutro? - zapytała.  
- Mi pasuje. - powiedziałam.
- No to...18? 
- Okej. - uśmiechnęłam się. - Ja już muszę iść, wiesz...oficjalnie jestem w pracy. - zaśmiałam się. 
- Jasne, nie zatrzymuję Cię zatem. - powiedziała i cmoknęła mnie w policzek na pożegnanie. Ruszyłam więc w stronę boiska. Kiedy weszłam chłopaki wręcz się na mnie rzucili. Plina oczywiście musiał wykonać swoje ''pocałunki''. Było miło i przyjemnie, nawet Mariusz się uśmiechał, jednak z nim musiałam jeszcze porozmawiać. Trening trwał w najlepsze, ja robiłam zdjęcia, generalnie normalka. Po treningu udałam się do szatni tuż za zawodnikami. 
- Poczekaj na mnie, musimy porozmawiać. - powiedział Mariusz, który nagle pojawił się przy mnie. Wziął ode mnie sprzęt i razem szliśmy do szatni. Musiałam się chwile naczekać, na dodatek jakoś wytłumaczyć Karolowi, że musi sam wracać do domu. Jednak udało mi się to i zostałam sama z Mariuszem. 
- Jak dobrze Cie widzieć całą i zdrową. - powiedział i objął mnie swoim ramieniem. Zrobił to najdelikatniej jak tylko potrafił, jakby bał się, że zrobi mi krzywdę. - Nawet nie wiesz jak ja się martwiłem! - dodał ciągle mnie obejmując. A ja wcale nie chciałam się od niego odrywać, jednak wiedziałam, że skoro wyjaśniłam sobie wszystko z Michałem to teraz czas na niego. - Jak Ty się w ogóle czujesz? - zapytał, to było takie słodkie, nikt nigdy się o mnie tak nie martwił. Nawet rodzice, jak złamałam nogę i prosiłam, żeby zawieźli mnie na ostry dyżur, stwierdzili, że na pewno zmyślam bo nie chcę iść do szkoły i o pomoc musiałam prosić tatę Agi. Zawsze chciałam, żeby ktoś się o mnie tak troszczył. 
- Już dobrze, teraz się nie przemęczam i....jest okej. - powiedziałam wreszcie i ja. 
- To dobrze - powiedział i uśmiechnął się. Miał tak piękny uśmiech, że mogłabym się na niego patrzeć przez kilka minut bez żadnego ruchu. - Wiesz..ja kiedy dowiedziałem się, że zasłabłaś to...lekko się przestraszyłem, bo...stwierdziłem, że Ty...- zaczął, nie wiedziałam czego się bał, dlaczego nie potrafił powiedzieć prosto z mostu o co chodzi. Spojrzał w moje oczy a na jego twarzy znów zagościł uśmiech, jednak potem przypomniał sobie, że właśnie wygłaszał jakieś bliżej nieznane mi kazanie, więc musiał je zakończyć. - Stwierdziłem, że możesz być w ciąży. - powiedział i czekał na moją reakcję. Uśmiechnęłam się do niego a moja dłoń powędrowała na jego policzek. 
- Co?! - powiedziałam, jednak on nadal był taki...poważny. - Nie martw się, nie jestem w ciąży. - uspokoiłam go. On jakby nie chciał usłyszeć, że mam jakieś wątpliwości, ale ja ich nie miałam. 
- Ale skąd wiesz? - pytał. 
- Wiem. . - powiedziałam. 
- Ale skąd? - dopytywał. Nie chciałam go informować o stricte kobiecych sprawach, to nie był czas na wykład. 
- Mariusz, zaufaj mi. Nie jestem w ciąży. - powiedziałam. 
- Dobrze, ale jakby cokolwiek...
- To Ci powiem. - zapewniłam go. Uśmiechnął się, jakby odetchnął z ulgą. Jednak nasze twarze były zbyt blisko siebie, ale ja patrząc w jego brązowe oczy mogłabym przegapić uderzenie meteorytu, nic mnie wtedy nie obchodziło, a on? On wykorzystał to, doszczętnie. Wpił się w moje usta z taką ogromną zachłannością, tak jak robił to jeszcze kiedyś i tak jak ja uwielbiałam. Błądził ręką po moich plecach, jednak szybko oderwałam się od niego. Przypomniałam sobie, że jeszcze niedawno tutaj tonęłam w pocałunkach, ale nie z nim, tylko z Michałem. 
- Nie, nie, nie...- mówiłam chowając twarz w dłoniach. - Ja chciałam z Tobą porozmawiać, żeby Cie przeprosić, ale i zakończyć to co było między nami...a nie żeby się z Tobą całować. - mówiłam, nie chciałam płakać, powstrzymywałam się jak mogłam. 
- Myślisz, że to nam się uda?
- Nie wiem, ale spróbować musimy! - powiedziałam stanowczo.
- Okej, skoro tak mówisz...- powiedział zrezygnowany. 
- Damy radę. - starałam się go jakoś udobruchać. Wyszliśmy z szatni i Mariusz wsiadł do samochodu a ja udałam się do siebie. Weszłam, a w kuchni szalał już Karol. - Co tam pichcisz? - zapytałam podchodząc do niego. 
- Risotto! - powiedział dumnie i pocałował mnie w policzek. 
- Mhmm...no dobrze, niech będzie. Chętnie ocenię, jak sprawdzasz się w roli kucharza. - powiedziałam i zaczęłam się śmiać. Podszedł do mnie i zaczął mnie łaskotać, jednak z opresji wybawił mnie mój dzwoniący telefon. Szybko uciekłam od Karola wyciągając z kieszeni telefon. Nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam do ucha, nawet nie spojrzałam kto dzwonił. 
- Tak? - powiedziałam. 
- Cześć. - usłyszałam. 
- Bartek?! Cześć! - powiedziałam radośnie. 
- Słuchaj bo...ja wiem, że mówiłem, że przyjadę...tylko, że wiesz tak się złożyło jakoś, że nie mogę...okazało się, że z moją nogą jest już w sumie dobrze i wznowiłem treningi dlatego...no strasznie Cie przepraszam ale nie przyjadę teraz do Polski. - powiedział. Moja mina zmieniła się diametralnie. Tak po prostu, liczyłam na to, że przyjedzie. 
- No trudno...- odpowiedziałam trochę...zrezygnowana. 
- Jesteś zła? - zapytał. 
- Nie, nie...no co Ty. - powiedziałam a do oczu zaczęły napływać mi łzy. Czemu? Nie wiedziałam, może dlatego, że go polubiłam i dobrze mi się z nim gadało, może dlatego, że liczyłam na to, że nasza znajomość jakoś się rozwinie. 
- Przepraszam, Natalia...naprawdę. - dodał. 
- Bartek, przestań! Nie masz mnie za co przepraszać. Rozumiem, na prawdę. - powiedziałam i wtedy już z oczu zaczęły spływać mi łzy. 
- Nie no, głupio mi...bo bardzo Cie polubiłem i...
- Bartek przepraszam, ale muszę już kończyć...
- Okej...
- To...pa. - powiedziałam łamiącym się głosem. Znowu wszystko szło nie po mojej myśli. Znowu wszystko się psuło, nie chciałam tego....ale wiedziałam, że muszę o nim jakoś zapomnieć...jako o kandydacie na chłopaka. Wyszłam z sypialni i udałam się do kuchni. 
- No...i któż to się do Ciebie dobijał? - zapytał mieszając coś na patelni. 
- Bartek...- powiedziałam wpatrując się w podłogę. 
- Czego on chciał? Znowu się wpieprza! Ja nie chcę żebyś Ty przez niego cierpiała...on nie jest tego wart, Natalia...
- Przytulisz mnie? - zapytałam. Spojrzał na mnie ze zdziwieniem, podszedł do mnie i mocno objął mnie swoim ramieniem. Tego właśnie potrzebowałam, wtuliłam się w niego i tak staliśmy przez kilkadziesiąt sekund. Potem zjedliśmy obiad przygotowany przez Karola i ja poszłam się położyć a Karol poszedł na trening. Kiedy wrócił leżałam w salonie na kanapie i oglądałam mecz zajadając się czekoladkami. Usiadł obok mnie, położyłam głowę na jego ramieniu i razem kontynuowaliśmy oglądanie meczu. 
- Jutro idziemy do Michała i Dagi na kolację. - poinformowałam go. 
- Co? - zapytał, zdziwił się a ja zaczęłam się śmiać. 
- No idziemy na kolację do Winiarskich. - powtórzyłam. 
- My? 
- Tak...ja i Ty. - powiedziałam kładąc rękę na jego klatce piersiowej. 
- Mhmm...czyj to był pomysł? - zapytał. 
- Dagi, powiedziałam jej, że razem mieszkamy i ona stwierdziła, że musimy do nich wpaść na kolację, z resztą Mariusz i Paulina też mają być. - powiedziałam. 
- No dobra...w sumie, czemu nie. - powiedział uśmiechając się. Odłożyłam czekoladki na bok, moja ręka powędrowała na policzek Karola. Długo się nie wahałam, spojrzałam w jego oczy i zbliżyłam swoją twarz do jego twarzy. Musnęłam jego usta swoimi ustami, bardzo delikatnie.
- Czekałem na ten pocałunek od momentu kiedy Cie zobaczyłem. - wyszeptał. Uśmiechnęłam się i znów musnęłam jego usta. Jednak potem to on przejął inicjatywę, położyłam się a on nade mną opierał się rękoma, ciągle obdarowywał mnie pocałunkami. 




______________________________________________
Witam, jestem tak niezadowolona z tego rozdziału, że nie wiem! Achh! Masakra, ale coś musiałam napisać. Rozdział jest tak tragiczny głównie dlatego, iż pisałam go w godzinach...nocnych, a właściwie porannych. Więc nie za bardzo kontaktowałam, przepraszam! Postaram się, aby szesnastka był trochę lepsza :) 

Jutro półfinały Ligi Mistrzów, już się nie mogę doczekać! :) Jako iż mój trener się rozchorował przez najbliższy tydzień nie będę miała tenisa, więc będzie więcej czasu na pisanie, i dlatego tak się cieszę, że jutro sobie obejrzę te dwa mecze, które zapewne będą ciekawe! Znaczy, żeby nie było, że się cieszę z choroby trenera, nie, nie! Ale trochę więcej wolnego czasu też mi się przyda :) 

Śląsk zasypany, niestety. Zimno jak cholera, dzisiaj oczywiście spóźniłam się na tramwaj, albo nie! To on za wcześnie przyjechał i tym samym musiałam stać na przystanku 20 minut, niby nic, ale wchodząc do szkoły nie potrafiłam nawet ruszać palcami, a rękawiczek nie wzięłam, bo stwierdziłam, że mi się nie przydadzą :D 


Zapraszam również na: http://wsidlachmilosci.blogspot.com/, gdzie pojawił się drugi rozdział :)


Zachęcam oczywiście do komentowania :) 

Trzymajcie się CIEPŁO!:) Pozdrawiam, Mercy.