Siedemnaście

Wyszłam z sypialni i udałam się do kuchnio-jadalnio-salonu. Na jednym z krzeseł siedział ów mężczyzna i pisał sms'a. Spojrzał na mnie i delikatnie się uśmiechnął. 
- Czego się napijesz? - zapytałam. 
- Herbaty, jeśli można. 
- Jasne. - odpowiedziałam i do dzbanka nalałam wody. Wstawiłam do gotowania, wyciągnęłam z lodówki ciasto, które upiekłam razem z Michałem i Oliwierem. Na talerzyki dałam po jednym dość sporym kawałku i włożyłam z powrotem do lodówki. Wlałam wodę do kubków a talerzyki zaniosłam na stół, zaraz po tym obok talerzyków pojawiły się kubki z gorącą herbatą. 
- Dzięki. - powiedział i znów obdarował mnie uśmiechem. Nie powiem, był całkiem przystojny, ale ja szybko wybiłam go sobie z głowy. 
- To...znasz Karola...
- Tak, znamy się od liceum, razem trenowaliśmy, no i tak on wylądował w Bełchatowie a ja w Bydgoszczy. Jednak spotkaliśmy się w Warszawie, bo ja też tam byłem i...tak się jakoś zgadało.- powiedział w dość sporym skrócie. 
- Ja z góry przepraszam, ale...Ty też siatkarzem jesteś, tak? - powiedziałam zawstydzona, bo nie czułam się z tym dobrze, z tym, że go nie znałam, chyba powinnam. 
- Tak, tak. - powiedział. - Andrzej Wrona. - dodał i wyciągnął rękę w moją stronę jednak temu wszystkiemu towarzyszył uśmiech.
- Natalia Wysocka. - powiedziałam i uścisnęłam jego dłoń. 
- Karol nic mi nie mówił, że ma współlokatorkę. - powiedział zajadając się moim ciastem. 
- No to nie jedyna rzecz, którą starał się ukrywać przed ludźmi...- powiedziałam. Spojrzał na mnie z zaciekawieniem. 
- Co masz na myśli? 
- Mi na przykład nie powiedział o niejakiej Oli. Czasami...dochodziło pomiędzy nami do różnych sytuacji, a on dalej w to brnął. Dopiero Paweł mi powiedział, że Karol ma dziewczynę...- wytłumaczyłam jednym tchem. Zmieszał się delikatnie, jednak i zdziwił. 
- Już nie ma...
- Jak to? - pytałam, bo byłam zdziwiona. 
- No..zerwał z nią, po to jechał do Warszawy. - poinformował mnie. - Chyba wiem, dlaczego to zrobił. - powiedział i spojrzał na mnie. 
- Nie, nie, nie mój drogi! Ja miesiąc temu powiedziałam mu, że między nami nic nie ma.
- No on chyba jednak jest innego zdania...z resztą nie wiem, zapytaj go o to po prostu. - powiedział. - A w ogóle, to...pyszne ciasto. - dodał i znów obdarował mnie uśmiechem. 
- A dziękuję. - powiedziałam i odwzajemniłam uśmiech. Kontynuowaliśmy naszą rozmowę, która okazała się być bardzo ciekawą i interesującą konwersacją. Andrzej opowiedział mi trochę o tym jak mu jest w Bydgoszczy a ja o tym jak jest mi tutaj. Ominęłam oczywiście, romans z Mariuszem, pocałunki z Michałem i parę innych rzeczy, więc moje opowiadanie było czystą sielanką, no może prócz tego wypadku, na którego wieść Andrzej wyraźnie się przejął. Tak minęło nam kilkadziesiąt minut, jako iż nie było Karola, to wraz z naszym gościem udałam się na zakupy. Gdyż musiałam je zrobić, a nie chciałam dręczyć Michała. Chodziliśmy po sklepie wkładając kolejne produkty do koszyka, wyszliśmy obładowani sklepowymi torbami, znaczy nie...to Andrzej był obładowany, bo mi pozwolił nieść jedynie torbę z pieczywem. Poszaleli wszyscy. Dotaszczyliśmy się do domu, weszliśmy a w kuchni zastaliśmy Karola. Położyliśmy zakupy na blacie i zaczęłam je wypakowywać. 
- Cześć. - powiedział Karol podchodząc do mnie.
- Cześć. - odpowiedziałam obojętnie i nie miałam zamiaru przerywać mojej pracy. Andrzej poszedł wziąć prysznic, bo przecież niedawno wraz z Karolem przyjechali. 
- Zerwałem z nią. - powiedział dotykając mojej ręki, czym uniemożliwił mi pracę. 
- Po co mi to mówisz? - zapytałam spoglądając w jego oczy. 
- Zrobiłem to dla Ciebie. - poinformował mnie. 
- Dla mnie? - zaśmiałam się.
- Tak. 
- Ale co mnie to obchodzi? Zerwałeś z nią, okej, widocznie chciałeś, nie musisz mi się spowiadać. - powiedziałam i wyrwałam się z jego uścisku. 
- Chcę. 
- Ale ja nie chcę! Nie obchodzi mnie z kim zrywasz, z kim jesteś, kogo próbujesz zaciągnąć do łóżka, i czy jesteś w stanie zliczyć te głupie zapatrzone w Ciebie idiotki, które dają się nabierać na jakąkolwiek Twoją szczerość, na palcach swoich rąk! 
- Nie ma żadnych dziewczyn, nikogo, prócz Ciebie. - na jego słowa szyderczo się zaśmiałam. 
- Nie potrafię Ci zaufać, nie potrafię! Choćbyś mnie 100 razy przepraszał i gadał o tym jak to bardzo Ci na mnie zależy, to ja Ci nie zaufam, nigdy! Zrozum to! 
- Ale ja Cie kocham! - powiedział to wreszcie, chciałam to usłyszeć, ale tylko i wyłącznie po to, żeby poczuł się tak jak ja się czułam, kiedy dowiedziałam się o jego dziewczynie. 
- Ale ja nie kocham Ciebie. - powiedziałam spokojnie, nie chciałam krzyczeć, bo po co, chciałam go wkurzyć i udało mi się. - A teraz, pozwól, że wrócę do przerwanej czynności. - dodałam. Poszedł i trzasnął drzwiami, a ja zabrałam się za gotowanie obiadu. Zjadłam wspólnie z Andrzejem, bo Karol nie uraczył nas swoją obecnością. Dopiero wieczorem pokazał mi się na oczy, kiedy to wraz z Wroną wychodzili do klubu. Pożegnali się i wyszli zostawiając mnie samą w domu. Wtem usłyszałam dzwonek do drzwi. Poszłam szybko myśląc, że czegoś zapomnieli, jednak za nimi nie stał Karol, ani Andrzej, za nimi stał Mariusz. 
- Ja nie dam rady. - powiedział i wszedł do mieszkania. 
- Ale z czym? - zapytałam, byłam totalnie zdziwiona, wpadł kompletnie bez zapowiedzi, nawet się nie przywitał tylko od razu zaczął wygłaszać swoje myśli. 
- Miesiąc się powstrzymywałem, miesiąc! Dłużej nie dam rady! - powiedział i zbliżył się do mnie, objął mnie w talii i przyciągnął mnie do siebie, wpił się w moje usta, agresywnie, tak jak robił to jeszcze w hotelu, dlaczego na to pozwoliłam? Nie wiedziałam, ale może po prostu nie chciałam się dłużej oszukiwać i wmawiać sobie, że nic do niego nie czuję. Szybko pozbyłam się jego kurtki, w czym z resztą mi pomógł. Wziął mnie na ręce i przeniósł do sypialni. Postawił mnie na ziemi i pomógł mi pozbyć się ubrań, ja zrobiłam to samo z jego rzeczami, które z resztą były porozrzucane po całej sypialni. Położył mnie na łóżku i opierał się nade mną rękoma. Uniosłam głowę i musnęłam swoimi ustami jego usta. Opadłam na poduszkę a on się uśmiechnął, jakby nie mógł się na mnie napatrzeć. Zaczął obcałowywać całą moją szyję i ramiona podczas gdy ja mierzwiłam jego włosy. Jego telefon dał o sobie znać, jednak ani przez chwilę, nie pomyślał o tym, żeby odebrać. Nasze usta znów się złączyły a ja poczułam go w sobie. Z moich ust wydobył się głośny jęk, mocno mnie przytulił, objęłam go i zostawiłam ślady na jego plecach. To jeszcze bardziej go pobudzało. 
- Mariusz...- udało mi się wypowiedzieć jego imię. 
- Tak? - wyszeptał pomiędzy jednym a drugim pocałunkiem, jednak nadal nie przestawał fundować mi tej cudownej przyjemności, co uniemożliwiło mi przez chwilę umiejętności mowy.
- Nie przestawaj...- wyszeptałam. Uśmiechnął się i znów mnie pocałował, jednak nie potrafiłam wytrzymać...to co robił bardzo mi się podobało. Jego ruchy przybierały na mocy. Szukałam poduszki, szukałam kołdry, czegokolwiek, czego tylko mogłabym dotknąć i wbić w to swoje paznokcie. Słowa, które wypowiadałam przerywane głośnymi jękami powodowały jego zadowolenie. Baliśmy się żeby sąsiedzi nie usłyszeli. Szczytowaliśmy całując się, chociaż przychodziło nam to z trudem bo oboje chcieliśmy krzyczeć z rozkoszy, jednak nasze usta rozłączyły się i sama miałam trudności, żeby określić co to było, czy to były jęki? Nie, to były krzyki i piski, powodowane rozkoszą jaką wzajemnie sobie fundowaliśmy. Opadł obok mnie i mocno mnie przytulił nie szczędząc w pocałunkach. 
Obudziłam się o 3 nad ranem, Mariusz spał a ja przypomniałam sobie o chłopakach, którzy chyba jeszcze nie wrócili. Złożyłam delikatny pocałunek na policzku Mariusza i wstałam aby zrobić obchód. Po kilku chwilach utwierdziłam się w przekonaniu, że prócz mnie i Mariusza nikogo nie ma w domu. Jednak nie mogłam długo nacieszyć się tą chwilą, bo z dworu zaczęły dobiegać jakieś krzyki. Szybko wyszłam na balkon i ujrzałam zataczających się wręcz dwóch siatkarzy z jakąś butelkami w dłoniach. Szybko pobiegłam do sypialni i zaczęłam budzić Mariusza. Otworzył oczy. 
- Musisz się zbierać. - wyszeptałam. Uśmiechnął się delikatnie, cmoknął mnie i wstał z łóżka. Ubrał się, jednak nici z tego gdyż właśnie usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Kazałam iść Mariuszowi do salonu i włączyć telewizor żeby stwarzać pozory, że zwyczajnie siedzimy i oglądamy jakiś film. Tak też zrobił a ja otworzyłam drzwi. Odór alkoholu padł na mnie już w pierwszej sekundzie. Weszli, ledwo, ale weszli. Rozebrali sobie buty i kurtki, z trudem oczywiście.
- Szszszsz-sza-szampon! - próbował przywitać się Karol ujrzawszy siedzącego Wlazłego, który to spojrzał na mnie i obdarował mnie uśmiechem. Mariusz zajął się Andrzejem, który też był zdrowo pod wpływem, jednak chyba trochę mniej niż Karol, którym to zajęłam się ja. Zaprowadziłam go do sypialni i pomogłam mu usiąść na łóżku. Przyciągnął mnie do siebie i wtulił się we mnie po czym zaczął śpiewać kołysankę, którą to kiedyś podobno śpiewała mu mama. Objęłam go delikatnie, chciałam żeby zasnął, wtedy położyłabym go i mogłabym normalnie wyjść. 
- Ja-ja nie wiem, ja-ja-jak Ty to r-r-robisz, ale ja-ja Cie ko-kocham. - wybełkotał. - Ciiii! Tylko nie móóów niiiikomu! - dodał. 
- Karol...połóż się już, co...
- Ni-ni-nie! - oburzył się. - Szszs-słysz-sz-yszz. Ko-ko-kocha-a-am Cie! - powiedział. - Będziemy mieć dzieci! Mnóóóóstwo dzieci - oczywiście pokazał ile dzieci. - I będą takie ładne jak ich ma-ma-mamusia! - powiedział. Wtem wszedł Mariusz. 
- Pomożesz? - zapytałam widząc go. Uśmiechnął się tylko i pomógł mi wydostać się z objęć Karola. 
- Z-z-zo-zostaw mnie! - powiedział środkowy a Mariusz pomógł mu się usadowić. - Ko-ko-kocham Cię. - wymamrotał prawie szeptem, ale już z zamkniętymi oczami, bo zasnął chyba w dwie sekundy. Wyszliśmy z sypialni i udaliśmy się do przedpokoju. Mariusz zaczął się ubierać. 
- Poradzisz sobie? - zapytał zakładając kurtkę. 
- Muszę. - zaśmiałam się. 
- Śpią, więc powinno być wszystko okej, jakby coś to dzwoń. - powiedział zbliżając się do mnie. 
- Okej. - odpowiedziałam i musnęłam jego usta swoimi ustami. 
- Dziękuję. - wyszeptał do mojego ucha. 
- Za co? Za ten pocałunek? - uśmiechnęłam się. 
- Za wszystko. - powiedział i wpił się w moje usta, długo tak trwaliśmy. Tylko on był powodem mojego uśmiechu, tylko i wyłącznie on, tak bardzo go pragnęłam, strasznie. Jednak w końcu musiał iść, lecz żegnaliśmy się chyba z 20 minut. Zamknęłam za nim drzwi i przeszłam do salonu, tam jednak Andrzej nie spał tylko zażarcie oglądał telewizor. Usiadłam obok niego i wtuliłam się w niego, chciałam z kimś podzielić się moim szczęściem, nie było Agi, Michała, nikogo nie było, więc został mi Andrzej. 
- Tak, ja też Cie polubiłem. - powiedział, nie miał mniejszych problemów z mówieniem. Pocałowałam go w policzek. 
- Śpij dobrze. - dodałam i przeszłam do sypialni, tam rzuciłam się na łóżko i czułam jeszcze zapach perfum Mariusza, zapach jego ciała i zapach naszych ciał, połączonych. Nagle dostałam smsa, chwyciłam do ręki telefon i ujrzałam wiadomość od Mariusza. "Kolorowych snów kochanie :)" - łzy spłynęły po moim policzku, jednak nie były to łzy smutku, nie! Były to łzy szczęścia! Bo w tamtej chwili byłam najszczęśliwszą osobą na świecie. Co gorsza, nie miałam najmniejszych wyrzutów sumienia, nic, kompletnie. Ba! Cieszyłam się, było inaczej niż zwykle. Sama nie wiedziałam co się dzieje, ale nie chciałam się tym dłużej zamartwiać więc zasnęłam. 




_____________________________________________________
Witam, jest kolejny rozdział :) Dajcie znać co sądzicie! Ku prośbom wielu z Was, wrócił Mariusz :D Połowa mnie za to zlinczuje, a druga połowa będzie się cieszyć :) Jestem na to gotowa! 


Co do biletów na Ligę Światową, to bodajże w poniedziałek się pojawiły, na Warszawę i Łódź. Oczywiście tych na Warszawę nie było już we wtorek, no ale okej. Ja natomiast zaopatrzyłam się w bilet do Łodzi, wczoraj go dostałam! I jestem bardzo uradowana iż go mam! Poluję jeszcze tylko na bilety do Katowic, o których tak na prawdę nic nie wiem. 
W ogóle to ceny na Torwar to jakaś porażka! 250zł? Fakt, iż Torwar jest mniejszy i tam jest lepsza widoczność, więc nawet z tych miejsc za 150zł będzie dobry widok, ale na litość boską...nie każdy zarabia 30 tyś miesięcznie. 

Pytaliście gdzie idę, więc mówię, Łódź i Katowice, jak ktoś by coś wiedział o tych biletach do Spodka to dajcie znać, bo ja znam na razie tylko ceny, ale kiedy się pojawią to niestety nie wiem. W ogóle dziwnie jest w tym roku, informacja o rozpoczęciu sprzedaży powinna być kilka dni wcześniej a nie w dniu sprzedaży, biorą człowieka z zaskoczenia. 

Z kim zatem widzę się w Łodzi a z kim w Spodku? (O ile uda mi się kupić bilet) :D

Się rozpisałam :) Jeszcze chciałam Wam życzyć spokojnych i radosnych świąt, no i żeby wiosna w końcu przyszła! :) 


Pozdrawiam, Mercy.