Szesnaście

W trakcie tej przecudownej chwili, w której to oboje zatraciliśmy się w pocałunkach, telefon Karola dał o sobie znać. 
- Odbierz...- wyszeptałam. Uśmiechnął się jedynie i wstał z łóżka a ja momentalnie powróciłam do pozycji siedzącej. Chwycił do ręki telefon i przyłożył do ucha. Jednak to co usłyszał chyba nie ucieszyło go za bardzo gdyż w pośpiechu udał się do swojego pokoju. Ja nałożyłam sobie koc na nogi i wzięłam do ręki czekoladki. Mecz dobiegł końca więc przełączyłam na inny kanał, sportowy oczywiście. Wpatrywałam się w telewizor zajadając słodkości z białej czekolady. Po kilku minutach Karol pojawił się w salonie, szybko usiadł obok mnie. Wydawał się być podirytowany. 
- Nie powiesz mi? - zapytałam, chociaż w sumie mogło to zahaczać o stwierdzenie. 
- O czym? - zapytał podkradając mi czekoladkę i wkładając ją do ust. 
- No kto Cie tak zdenerwował. - powiedziałam spoglądając na niego, jednak on wpatrywał się w telewizor. 
- Nikt. - odparł krótko i kontynuował oglądanie, chociaż nie wiem czy interesowało go to czy bardziej chciał uciec od odpowiedzi.
- No okej, nie chcesz mi powiedzieć to nie...- powiedziałam i odwróciłam głowę w stronę telewizora. 
- O jejku, nic się nie stało. Moja mama dzwoniła, jak zwykle zapowiadając wizytę. - powiedział. 
- No ale w czym jest problem? - zapytałam. - Nie chcesz jej tutaj?
- Powiedziała, że przyjedzie tutaj z Olą i jej matką. - oznajmił w końcu. 
- Kim jest ta Ola? - wtedy i ja się zdenerwowałam. Wstał i udał się do kuchni, wrócił po chwili ze szklanką wody i zaczął nerwowo chodzić po pokoju. - Karol! - powiedziałam i wstałam. Podeszłam do niego i spojrzałam w jego oczy. 
- Nikt ważny...- powiedział obejmując mnie w talii. 
- No dobra, nie chcesz mówić to nie! - powiedziałam. Udałam się do sypialni i pierwsze co zrobiłam to wzięłam do ręki telefon. Wybrałam numer Zatiego i nacisnęłam zieloną słuchawkę. 
- Halo? - usłyszałam. 
- Cześć. 
- O cześć Nati, jak zdrówko? - zapytał. Uśmiech mimowolnie pojawił się na mojej twarzy. 
- Dobrze, dziękuję. - odpowiedziałam. - Dzwonię, bo mam do Ciebie pytanie...
- No, o co chodzi? - zapytał. 
- Kim jest Ola dla Karola? - zapytałam nieco ciszej, bałam się, że Karol mógłby usłyszeć. 
- Jak to kim, ona jest jego dziewczyną. - poinformował mnie. 
- Co kurwa?! - prawie krzyknęłam. 
- Nie wiedziałaś? 
- Nie, nie poinformował mnie. - powiedziałam wyraźnie poirytowana. 
- Nie wiem dlaczego tego nie zrobił, w sumie wszyscy o tym wiedzą...
- Wiesz Zati, ja już muszę kończyć, trzymaj się. - powiedziałam i nacisnęłam czerwoną słuchawkę. Rzuciłam telefonem o łóżko i usiadłam chowając twarz w dłoniach. Czułam się jak ostatnia dziwka, którą on chciał zaciągnąć do łóżka, i tylko tyle. Po co były te wszystkie wspólne kolacje, pocałunki i inne pierdoły? Ewidentnie chciał mnie przelecieć. A ja jak ta głupia mu uwierzyłam, bo myślałam, że ludzie tak po prostu są uczciwi i dobrzy, jednak życie utwierdzało mnie w przekonaniu, że tak nie jest. W sumie na czele tych nieuczciwych mogłam stanąć ja, jak najbardziej bym tam pasowała. Wyszłam wkurzona z sypialni i udałam się do salonu. 
- Może chcesz mi jednak o czymś powiedzieć...- powiedziałam zakładając ręce na biodra. - Albo raczej o kimś...- dodałam, moja irytacja osiągnęła stań apogeum i miałam ochotę uderzyć go w twarz. 
- Co się stało? - zapytał zmartwiony i podszedł do mnie. 
- Ola jest nikim ważnym, tak? - powiedziałam głośno. Spojrzał w moje oczy, po czym przeniósł swój wzrok na kafelki, jakby czekał na wykonanie kary. - Myślałeś, że jestem idiotką?! - zapytałam, krzyczałam, wtedy już krzyczałam. 
- Nie...Nati, to nie tak...
- Co nie tak?! Co nie tak?! Chciałeś mnie przelecieć, zaciągnąć do łóżka! Jesteś dupkiem, zwykłym dupkiem! - powiedziałam i już chciałam iść. W ostatniej chwili złapał moją rękę. 
- To nie jest tak...pozwól mi wytłumaczyć. 
- Słucham, opowiadaj. Chętnie dowiem się o tym jak bardzo musiałeś się natrudzić żebym się z Tobą przespała, żebym Cie pocałowała...słucham! - wykrzyczałam. 
- Ola jest moją dziewczyną, ale...odkąd Cie zobaczyłem...to...- chciał mi to jakoś wytłumaczyć, ale nie wiedział jak to zrobić. - Jak dowiedziałem się o tym, że mamy razem zamieszkać to byłem w siódmym niebie, nawet nie wiesz jak bardzo się cieszyłem. Tak strasznie mi się podobałaś...tfu! Podobasz, tak cholernie! Nie chciałem Cie zaciągnąć do łóżka, nie o to mi chodziło. Chciałem nawet jechać do Warszawy i rozstać się z Olką, ale ten telefon...
- Czy Ty siebie słyszysz?! Chciałeś z nią zerwać...no super! Z resztą w dupie to mam. Nie mam zamiaru Cie dalej słuchać, jesteś żałosny. - powiedziałam i wyrwałam się z jego uścisku. Weszłam do swojej sypialni i zamknęłam za sobą drzwi, pierwszy raz przekręciłam kluczyk, nie chciałam go widzieć, musiałam się uspokoić. On nie dawał za wygraną. Jednak olałam to i zaczęłam się przebierać, w końcu rzuciłam się na łóżko i zasnęłam. 

Obudziłam się, promienie słoneczne nie były dla mnie łaskawe. Wyszłam z sypialni i poszłam do kuchni, tam zastałam Karola, który coś pichcił. Podszedł do mnie i przytulił mnie, nie chciałam się mu wyrywać, bo nawet nie miałam siły. 
- Możesz z nią być...- powiedziałam. Spojrzał w moje oczy i już chciał coś powiedzieć. - Nic między nami nie ma, nie obchodzi mnie już Twoje prywatne życie. - dodałam i weszłam wgłąb kuchni. 
- Ale Ty mi nie jesteś obojętna. - powiedział i znów podszedł do mnie. 
- Ale Ty mi jesteś, zupełnie obojętny. - powiedziałam i wyjęłam z lodówki mleko. Nalałam do szklanki i poszłam do siebie, powróciłam na łóżko zasłaniając okna roletami. Znów się dobijał do moich drzwi, a ja znów to olałam. Zranił mnie, tak cholernie mnie zranił. Najpierw Michał, teraz on. Paranoja, ale jakby nie patrzeć to sama tego chciałam. 

Mijały kolejne dni, przyjechała mama Karola, Ola i jej mama. Nie dość, że u nas mieszkały to jeszcze miały do mnie pretensje. No, krótko mówiąc nie polubiłyśmy się. Ola widziała we mnie rywalkę, jej mama również, bo bardzo chciała aby jej córka wraz z Karolem tworzyli cudowną parę, mama Karola też tego chciała, a sam Karol pozostawał dość neutralny. Koczowały u nas jakiś tydzień, to był najgorszy tydzień podczas mojego pobytu tutaj. Nie dość, że musiałam przypatrywać się Oli i Karolowi to jeszcze słuchać jaka to ja nie jestem i jaką to ja mam rodzinę, że pozwoliła mi tutaj przyjechać. Mój pobyt w naszym mieszkaniu ograniczyłam do minimum, czyli do nocy. W dzień koczowałam u innych. Paradoksalnie znalazłam przyjaciółkę w Dagmarze. Tak wiem jak to brzmi, jednak na samym początku wytknęłam jej błędy, to jak zachowywała się w stosunku do Michała i co gorsza jak zachowywała się w stosunku do Oliwiera. Powiedziała, że to się zmieni, obiecała mi to. W sumie tej obietnicy dotrzymywała, bo Oli był szczęśliwy i chyba Michał też. Daga zaproponowała mi nawet, żebym zamieszkała u nich na czas pobytu gości Karola w naszym mieszkaniu, jednak stanowczo odmówiłam, gdyż nigdy się nie usuwałam przed kimś, brałam byka za rogi i walczyłam z nim. W końcu Karol z Olą oświadczyli całemu światu, że są razem, jak gdyby ktoś prócz mnie o tym nie wiedział. Jednak niestety, Ola musiała wrócić do Warszawy, ubolewałam nad tym strasznie, powtarzam, strasznie. Unikałam Karola jak tylko mogłam, co było dość trudne, lecz musiałam to robić, poniekąd miałam do niego ogromny żal, za to, że trochę jednak się mną pobawił. Ja, jako młoda osóbka, bardzo chciałam się uczyć, więc z pomocą przyszedł mi Tomek, który to jest specjalistą od marketingu w Skrze, więc jeśli nie siedziałam na boisku i nie robiłam zdjęć to siedziałam w gabinecie Tomka omawiając różne, ciekawe zjawiska. Nasze relacje pozostały czysto koleżeńskie, żeby nie było, bo różnie to u mnie bywało ze starszym mężczyznami. Zaprzyjaźniłam się też z Serbami w naszej drużynie, szaleni ludzie. Szczególnie Aleks, który to ciągał mnie po różnych restauracjach, parkach i kinach. Nie sprzeciwiałam mu się za bardzo, nawet zaczęło mi się to podobać. Z odsieczą przyszedł również Maciek, którego to ja ciągałam po różnych miejscach. Nawet z Michałem zaczęłam się dogadywać, przynajmniej w moim odczuciu, w relacji czysto przyjacielskiej. Chodziłam z nim po Oliwiera do przedszkola, chodziliśmy razem do kina na bajki, nawet czasami zmuszałam ich do pójścia ze mną na zakupy. 
- No ale która jest lepsza? Ta czy ta? - pytałam stojąc w przymierzalni. 
- Natalko, i w tej wyglądasz cudownie i w tej. - powiedział od niechcenia opierając się o jedną ze ścian. 
- Michał, miałeś mi pomóc! - powiedziałam krzyżując ręce na klatce piersiowej. 
- No dobrze, dobrze. - powiedział i pocałował mnie w policzek. - Ta czarna. - dodał. 
- Tak myślisz? Ja też tak myślę, muszę schudnąć, a na razie czarny kolor zatuszuje ten mój tłuszcz. - powiedziałam patrząc na swoje odbicie w lustrze. Michał usłyszawszy to zaczął się śmiać. 
- Ty sobie okulary kup! Gdzie Ty masz ten tłuszcz? - zapytał. 
- No wszędzie! - powiedziałam. 
- Wyglądasz super! - nagle przybiegł Oli. 
- Dziękuję. - powiedziałam i pocałowałam go w policzek.
- Widzisz, młody dobrze mówi! - potwierdził słowa Oliwiera Michał. 
- Sratytaty! I tak muszę schudnąć, przytyłam przez tą Waszą chorą nadopiekuńczość. - powiedziałam. 
- Ale Ty nie jesteś gruba! - powiedział młody obejmując moje nogi. - Jesteś dużo chudsza od mojej mamy. - powiedział. 
- Oliwier! - skarcił go ojciec. 
- No co?! - zapytał dziwiąc się, bo generalnie to co mówił było prawdą. 
- Tak nie wolno Oli, mama jest piękną kobietą! - powiedziałam. - No to ta czy ta? - ponowiłam pytanie trzymając w ręce dwie sukienki. 
- Ta czerwona. - powiedział Oli a Michał zaczął się śmiać. 
- A nie możesz kupić i tej i tej? - zapytał przyjmujący. 
- Nie, dzisiaj kupiłam już 4 sukienki, a obiecałam sobie, że nie kupię więcej niż 5, bo za dużo kasy wydaję na ubrania...- powiedziałam. 
- Oj daj to! - powiedział Michał wyrywając mi dwa wieszaki z tymi sukienkami po czym wyszedł na sklep. 
- Michał! - krzyknęłam ale zdecydowanie zignorował moje słowa. Ubrałam się i razem z Oliwierem wyszliśmy w poszukiwaniu wielkoluda, jednak w sklepie go nie było. Więc wyszliśmy, siedział na ławce przed tym sklepem. 
- Proszę. - powiedział podając mi jedną z kilkunastu toreb. 
- Oszalałeś? - zapytałam. 
- Stalibyśmy tam jeszcze dwie godziny a Ty i tak byś się nie zdecydowała. - wytłumaczył. 
- I dlatego kupiłeś mi te sukienki?
- No tak, i jeszcze okulary. - powiedział i wraz z Oliwierem poszli do kolejnego sklepu. Pokręciłam tylko głową w geście niezadowolenia i poszłam za nimi. Chwyciłam rękę Michała. 
- Dziękuję, oddam Ci pieniądze jak wyjdziemy stąd. - powiedziałam. 
- Niczego mi nie będziesz oddawać. - powiedział stanowczo. 
- Ale..
- Nie ma żadnego ale, nie mogę Ci prezentu kupić? 
- Mhmm, taki prezent za kilka stów!
- Bo baaaardzo Cię lubię! - powiedział po czym pocałował mnie w policzek i kontynuowaliśmy zakupy. Tak mijały mi dni, z Michałem i Olim, było baaardzo fajnie, uwielbiałam ich towarzystwo. Ciągle niedostępną postacią dla mnie był Mariusz, który starał się, jak mógł jakoś o mnie zapomnieć. Wychodziło mu to...z różnym skutkiem. Paulina niczego nie podejrzewała, więc wszystko szło dobrze. Zapisałam się nawet na kurs chińskiego, tylko żeby nie musieć przebywać w domu z Karolem. Tak właśnie minął jakiś miesiąc, moje zdrowie nie szwankowało, a wręcz przeciwnie, wszystko było okej, mogłam robić wiele rzeczy, nawet po zakupy chodziłam sama. Znaczy czasami pomagał mi Michał na wyraźne polecenie Dagi, jednak miałam wrażenie, że jakoś nie płakał z tegoż powodu. Z Michałem świetnie się dogadywałam, po tym czasie wiedzieliśmy już o sobie prawie wszystko. Jednak musiał nadejść ten cholerny tydzień a i zarazem ten cholerny dzień, 14 lutego, dzień świętego Walentego. W tym tygodniu mieliśmy wolne aż 4 dni, więc każdy zebrał manatki i pojechał w rodzinne strony. Aleks do Serbii, Maciek do Wrocławia a Tomek nabawił się grypy. Dwa dni spędziłam z Michałem i Olim bo Daga musiała pracować jednak kolejne dwa Michał spędził z żoną, sama go o to poprosiłam, przecież też musieli mieć coś z życia. Na moje szczęście Karol również wybrał się do Warszawy. To w ogóle cud, że ta jego dziewczyna nie przyjechała do nas, bo wtedy byłabym w stanie iść i uczyć się czegoś od sprzątaczki w hali. Chociaż w sumie, jeśli chodzi o naukę z Tomkiem to była bardzo przydatna, nie ukrywam, że nawet często to ja prosiłam go, żeby coś jeszcze mi wyjaśnił, robił to, bo widział, że nie udaję, że na prawdę chcę. Pozostały mi zatem tylko dwa dni i generalnie chciałam je spędzić dość aktywnie. Planowałam jakiś jogging, wyjście na basen czy nawet pójście na siłownię.

Środa, 13 lutego. 

Obudziłam się o 14, a właściwie to obudził mnie hałas dochodzący z przedpokoju. Zerwałam się z łóżka, nie zarzuciwszy na siebie niczego praktycznie, w niebieskiej satynowej koszulce wyszłam z sypialni. Ujrzałam wysokiego mężczyznę, spojrzał na mnie i jakież było jego zdziwienie. 
- Dzień dobry. - powiedziałam zaspana. - Ja tu mieszkam. - dodałam szybko a on stał i patrzył na mnie. 
- Yyy...bo ja tu z Karolem przyjechałem, on też powiedział, że tu mieszka. 
- Aha, jak miło, że mnie poinformował o tym, że będziemy mieli gości. - powiedziałam. 
- A Pani? 
- Co ja?
- No...kim Pani jest...
- Ja mieszkam z Karolem, jestem fotografem Skry. - powiedziałam dumnie i uśmiechnęłam się. - A właśnie, gdzie jest Karol? 
- Poszedł na jakieś spotkanie. - poinformował mnie. 
- Aha, no to rozgość się...a ja się ubiorę...- powiedziałam a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Weszłam do sypialni i zaczęłam przeszukiwać szafę, jednak najpierw postanowiłam wziąć szybki prysznic, tak też zrobiłam. Wyszłam i z szafy wyciągnęłam białe jeansy i szary sweterek, włosy spięłam w koński ogon. Ubierając się miałam wrażenie, że znam tego chłopaka, nie wiedziałam tylko skąd. 



_______________________________________________
Witam! Kolejny rozdział oddaję w Wasze ręce, piszcie czy Wam się podoba czy też nie! :)

U mnie jest cuuudowna pogoda! Słońce pięknie świeci, oczywiście jest zimno, ale chociaż jest to słońce! :)
Jestem już po treningu. Mój trener nadal jest chory, ale na zastępstwo przyszedł jakiś inny człowiek i na początek kazał mi biegać 5km, ludzie myślałam, że padnę. Moje nogi są nie do użycia dzisiaj, dlatego też będę się relaksować podczas oglądania meczu ZAKSY i JW :) 

Teraz moim głównym celem są bilety na Ligę Światową, trzeba je zdobyć! Nie mam pojęcia kiedy mają się pojawić, więc jakby ktoś coś wiedział o nich to piszcie w komentarzach :) 

Nikogo nie zmuszam do czytania, powtarzam, nie podoba się to nie czytaj :)

Zapraszam również na: http://wsidlachmilosci.blogspot.com/, gdzie pojawiła się trójka!

Dziękuję za komentarze, ale też i proszę o nie!:) To na prawdę pomaga w pisaniu :)

Pozdrawiam, Mercy.