Dwanaście

Telefon. Wyciągnęłam rękę w poszukiwaniu go. Znalazłam. Spojrzałam na wyświetlacz, przetarłam oczy żeby wyostrzyć obraz, spojrzałam ponownie. "Michał Winiarski" - to właśnie zobaczyłam na wyświetlaczu. Nie odebrałam, położyłam go na szafce. Starałam się zasnąć, ale nie mogłam, za dużo myślałam o rzeczach, o których nie powinnam. Wstałam więc. 12:26 - zobaczyłam na zegarku. ''Shit!" - pomyślałam. Wbiegłam do łazienki, wzięłam prysznic i wyszłam. Zajrzałam do szafy, pierwszą rzeczą jaką zauważyłam była dopasowana szafirowa sukienka z długimi rękawami. Długo się nie zastanawiałam, ubrałam ją. Do tego wzięłam czarną torebkę ze złotymi ćwiekami i czarne botki na obcasie. Wysuszone włosy przeczesałam, nałożyłam odżywkę i tak je zostawiłam, nie miałam czasu na układanie ich. Wzięłam torbę ze sprzętem, oraz moją własną z najpotrzebniejszymi rzeczami i ubrana wyszłam z pokoju. Zeszłam na dół, szybko wyszłam z hotelu i wsiadłam do taksówki. Pod halą byłam o 13:40. Nie wiedziałam jakim cudem się wyrobiłam. Chłopcy mieli trening od 13:00. Więc generalnie byłam spóźniona. Wbiegłam do hali, o mało co się nie potykając o chodnik. Szybko podążyłam do szatni. Weszłam, nikogo w niej nie było. Ściągnęłam płaszcz i zawiesiłam go. Torebkę postanowiłam zostawić w szatni, jedyną potrzebną rzeczą, którą musiałam zabrać był telefon. Więc włożyłam go do jednej z kieszeni torby Canona i wyszłam. Pojawiłam się na boisku. Pewnym krokiem podążałam w stronę trenera. ''O heeej!' - usłyszałam od Pliny. Uśmiechnęłam się do niego i szłam dalej. Zauważyli mnie już wszyscy. Trener jednak rozmawiał ze statystykiem więc nie chciałam mu przeszkadzać. Przybiegł do mnie Maciek. 
- Cześć - powiedziałam i cmoknęłam go w policzek. 
- No cześć - odpowiedział i uśmiechnął się. - Jak tam dzisiaj, lepiej? - zapytał. 
- W sumie lepiej. - uśmiechnęłam się. 
- To super - powiedział i zaczął szukać swojego ręcznika. Wtem podszedł do nas trener. 
- Panie trenerze, przepraszam. Ostatnio jakoś nie mogę się ogarnąć we wstawaniu!
- Spokojnie, nic się nie stało. W sumie nie musiałaś nawet przychodzić dzisiaj, chyba, że będzie jakaś informacja o naszym treningu na stronie. - zaczął. - Ty masz wiedzieć kiedy przychodzić, jeśli uznasz, że nie ma po co robić zdjęć to nie przychodzisz i tyle. - powiedział ciepło. 
- Dziękuję, naprawdę. - uśmiechnęłam się. Trener zarządził przerwę, aby siatkarze mogli uzupełnić płyny, a sam przepadł za drzwiami sali. 
- Maam! - stwierdził radośnie Muzaj odnajdując swój ręcznik. Zaczęłam się śmiać. Podszedł do nas Aleks. 
- Z czego Ty się tak cieszysz? - zapytał rozpoczynając poszukiwania swojego ręcznika. 
- Znalazł ręcznik - powiedziałam i wybuchnęłam śmiechem. Atanasijević spojrzał na Muzaja a potem na mnie i zaczął się śmiać. 
- Jak to różnych ludzi, różne rzeczy cieszą - stwierdził. 
- Nawet ręcznik - dodałam. Maciek odłożył ręcznik zaczął mnie gonić. Więc ja jak głupia w tych szpilkach uciekałam. - Maciek to jest nie fair bo Ty masz dłuższe nogi! - krzyczałam biegnąc. Zaczął się śmiać i ustał. Wzięłam z niego przykład i zwolniłam tempo, szłam przodem do Muzaja. Kiedy on nagle wznowił bieg. Szybko się odwróciłam i zaczęłam uciekać. Jednak na marne poszły moje starania gdyż mnie dogonił. 
- Maciek, zostaw, ja mam łaskotki!! - krzyczałam śmiejąc się. 
- O nieee! Przejrzałaś mój demoniczny plan! - zgrywał się. Śmiałam się jak opętana, raz po raz krzycząc. 
- Co Wy robicie? - podszedł do nas Woicki. 
- Paaaweł! - powiedziałam radośnie i schowałam się za nim. - Ratuj! - dodałam. 
- Ahh, młodzieży. - westchnął Paweł po czym odszedł zostawiając mnie samą z Maćkiem. 
- Nie, nie, nie! - mówiłam kiedy Maciek zbliżał się do mnie. 
- Dobra, dobra, już przestanę! - śmiał się. Dołączyliśmy do reszty. Chwyciłam za aparat i zaczęłam robić zdjęcia. Trening minął, przynajmniej mi, w przyjemnej atmosferze. Kiedy trener zarządził koniec, zaczęłam pakować sprzęt do torby. Kiedy już to uczyniłam szłam w stronę szatni. 
- Dzwoniłem do Ciebie - usłyszałam głos Winiarskiego, który nagle pojawił sie obok mnie. Serce zaczęło bić co raz szybciej, nie chciałam mu pokazać, że się go boję, że ma na mnie jakikolwiek wpływ. 
- Wiem. - odpowiedziałam patrząc przed siebie. 
- Przepraszam. - powiedział patrząc na mnie. 
- Tylko mi nie mów, że to był impuls! 
- Nie, zwykła potrzeba bliskości. 
- A moje potrzeby się nie liczą? - westchnął słysząc te słowa. 
- Liczą. Wczoraj też byłaś sama, tak jak ja. - tym razem to ja zareagowałam dość impulsywnie na jego słowa. W jaki sposób? Normalny ostatnio dla mnie, łzami. 
- No i to był powód dla którego...- nie mogłam dokończyć bo obok nas przechodził Wytze Kooistra wraz z Dane Boninfante. Szli do wyjścia. ''Cześć!'' - powiedzieli na pożegnanie. Pomachałam im a Michał kiwną głowa. 
- Przepraszam. - powiedział półgłosem widząc, że Wytze i Dante są już prawie przy wyjściu. 
- Michał! Ja nie chcę słuchać ciągłych przeprosin od Ciebie! Chcę, żebyś robił tak, żebyś nie miał mnie za co przepraszać! - powiedziałam spoglądając na niego, potrafiłam się zatracić w jego oczach. Szybko jednak się ocknęłam i nie pozwalając mu dojść do słowa, udałam się do szatni. Ubrałam kurtkę i szalik. Wzięłam moją torebkę oraz torbę ze sprzętem i wyszłam z hali. 
- Może Panią podwieźć? - zapytał szarmancko Plina, który pojawił się ni stąd ni zowąd obok mnie. 
- Hmmm...jeśli będziesz tak miły...
- Oczywiście, że będę. - powiedział śmiejąc się. Wyszliśmy z hali i kierowaliśmy się w stronę jego samochodu. Po chwili siedzieliśmy już w środku. Daniel odpalił samochód i mogliśmy ruszać. 
- Wy coś z Maćkiem...no wiesz...- mówił spoglądając w lusterka. 
- Niee, to znaczy...ja już sama nie wiem. On jest kochany i świetnie się z nim dogaduję ale...
- Ale jest Bartek...- wtrącił. 
- Tak, Bartek...- westchnęłam. 
- No co jest? - zapytał. 
- Nic. Od swojego wyjazdu zadzwonił tylko raz...
- No to Ty zadzwoń! Co za problem! - powiedział jednak szybko skarciłam go wzrokiem.
- Nie chcę się narzucać. - powiedziałam.
- A on pewnie myśli tak samo. - śmiał się. - Ahh, te nastoletnie problemy...
- No tak, a jak tam stawy? W Twoim wieku to już powinieneś herbatki ziołowe pijać...uważać na siebie...
- Ja Ci dam w moim wieku, ja jestem jeszcze młooody!
- No właśnie, to co się mądrzysz jakbyś miał sześćdziesięcioletnie doświadczenie!
- Oj no tak tylko. - śmiał się. 
- Mhmm! Co do Maćka to...on jest spoko. 
- Mhmm. Czyli będziemy mieć klubową parę - zaśmiał się. 
- Ej! - uderzyłam go w ramię.
- Ała!
- No! Mówię, że nie wiem! 
- No dobrze, dobrze. - powiedział próbując rozmasować ramię a jednocześnie prowadzić pojazd. W końcu dojechaliśmy pod hotel. 
- Dziękuję - powiedziałam i pocałowałam go w policzek. 
- Nie ma sprawy. Pamiętaj, jutro o 7:30 przed halą! - powiedział. 
- Tak, tak. Pamiętam. Na razie - pomachałam mu i zamknęłam drzwi od samochodu. Weszłam do hotelu i udałam się do mojego pokoju. Kiedy się już w nim znalazłam rozebrałam się i poszłam do łazienki. Wyszłam i włączyłam telewizor, usiadłam na łóżku i włączyłam laptopa bo chciałam zgrać zdjęcia i dodać je na stronę i fanpage skry. Kiedy już to zrobiłam zamówiłam sobie coś do jedzenia i czekałam oglądając telewizję. Po kilkudziesięciu minutach ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam je, a za nimi stał wesoły Pan z moim jedzeniem. Podziękowałam mu, dając napiwek i położyłam jedzenie na stole. Poszłam do łazienki umyć ręce. Kiedy wróciłam znów dał o sobie znać mój telefon. Nie patrząc kto dzwoni odebrałam. 
- Dzień dobry Pani Natalio, tu Marcin Zębala. - powiedział głos w słuchawce. Pan Marcin to człowiek odpowiedzialny za remont w naszym nowym mieszkaniu. 
- A tak, dzień dobry. 
- Chciałem poinformować, że prawie skończyliśmy. 
- Już? - nie dowierzałam. 
- Tak. - powiedział dumnie.  - Kiedy znajdzie Pani czas na przeprowadzkę ? 
- Nawet dzisiaj! - powiedziałam radośnie. Była przecież dopiero 17. 
- Dobrze, w takim razie czekamy na Pani przyjazd. Możemy się umówić się na 19?
- Tak, świetnie. Dziękuję - powiedziałam i rozłączyłam się. Zasiadłam do spożywania posiłku. Zastanawiałam się tylko jak mam się tam dotargać z bagażami, a miałam ich dużo. Wpadłam na genialny pomysł zadzwonienia do Karola. Tak też zrobiłam, powiedział, że będzie pod hotelem o 18:30. Miałam więc dużo czasu. Zjadłam i zaczęłam się pakować. Prawie skończyłam. Usłyszałam pukanie do drzwi. Poszłam otworzyć, za nimi ujrzałam uśmiechającego się Karola. Wpuściłam go do środka. 
- Spakowana? - zapytał. 
- Już prawie. - powiedziałam zapinając jedną z wilu walizek. Jako iż nie dawałam sobie rady, Karol musiał mi pomóc. Zrobił to w kilka sekund. 
- Dobra, to ja wezmę te dwie najpierw,  a potem wrócę po resztę. - stwierdził i zniknął za drzwiami z moimi walizkami. Zapakowałam już wszystko. Karol wrócił i wziął kolejne dwie walizki. Ja tymczasem weszłam do łazienki aby sprawdzić czy czegoś nie zapomniałam. Przypomniały mi się chwile spędzone z Mariuszem w tej wannie i pod tym prysznicem. Jednak Karol szybko spowodował, że przestałam o nich myśleć. 
- Już? - zapytał stojąc w drzwiach. 
- Tak - powiedziałam. Niczego nie zostawiłam w łazience. Sprawdziłam dokładnie pokój, też nic. Więc Karol wziął ostatnie dwie walizki, ja torbę z aparatem i moją torebkę i wyszliśmy. Pokój zostawiłam w normalnym stanie, niczego nie zepsułam czy coś w tym rodzaju. Zjechaliśmy windą na dół. Podeszłam do recepcji aby uregulować rachunek. 
- Witam, mogę prosić rachunek? - zapytałam recepcjonistę. 
- Yyy, ale za Pani pobyt jest już uregulowana należność. - oznajmił recepcjonista. 
- Jak to?
- Pan...Konrad Piechocki uregulował należność. - powiedział po czym spojrzał na ekran komputera. - 5600zł dokładnie. - dodał. Nie wiedziałam co powiedzieć z tego wszystkiego, byłam przyszykowana na to, iż to ja będę musiała zapłacić, a nie że klub będzie płacił za mnie. No ale cóż, powiedziałam "Aha, dziękuję, do widzenia'' i wyszłam z hotelu. Przed nim czekał na mnie Karol, jak zwykle uśmiechnięty od ucha do ucha. 
- Co Ci jest? - zapytał widząc zdziwienie na moje twarzy. 
- Klub opłacił mój pobyt w hotelu. - oznajmiłam. 
- No...i co?
- No jak to co? Ja myślałam, że to ja będę musiała zapłacić za siebie. 
- Czym Ty się przejmujesz? Jesteś bogatsza teraz przynajmniej! - powiedział po czym chwycił moją rękę i szliśmy do jego samochodu. Pod apartamentowcem byliśmy o 18:58. Wyszliśmy z samochodu, zostawiając walizki i udaliśmy się do środka. Przywitał nas miły starszy Pan. 
- Witam Panie Karolu - powiedział widząc nas. 
- Dobry wieczór - odpowiedział Karol i weszliśmy do windy. Po chwili byliśmy na górze. Karol złapał moją rękę. 
- Ej! - oburzyłam się. 
- No co?! Oni myślą, że jesteśmy parą. 
- No to może wyprowadzimy ich z błędu. 
- Nie, po co? - zaśmiał się i weszliśmy do mieszkania. W sumie było mi wszystko jedno czy będziemy udawać parę, czy nie. 
- O! Witajcie! - miło przywitał nas Pan Marcin. 
- Dobry wieczór - odpowiedziałam oglądając przedpokój, który prowadził do salonu. Wszystko tak jak w moim projekcie. Po krótkim spacerze usiedliśmy na ogromnej kanapie w salonie. 
- Jak wrażenia Pani Natalio? - zapytał Pan Marcin, który był na prawdę dumny z tego co zrobił. 
- Tu jest cudownie! - powiedziałam radośnie rozglądając się po pomieszczeniu. 
- Więc tak, tu macie Państwo dwa komplety kluczy - powiedział kładąc je na stoliku. - Pani Olga zadbała o to, żeby mieszkanie było gotowe do użytku od teraz, więc wszystko co potrzebne jest tutaj. Wszystkie sztućce, talerze i inne tego typu rzeczy. Muszą Państwo tylko iść na zakupy - zaśmiał się. 
- Dziękuję - odpowiedziałam. Chwilę rozmawialiśmy jeszcze z Panem Marcinem, wytłumaczył co, gdzie i jak działa. Pożegnaliśmy się z Panem Marcinem, zamknęłam drzwi i wróciłam do Karola. 
- Ej! Ty masz większy telewizor ode mnie! - burzył się Kłos. 
- Ja nie wiem, czy mężczyźni we wszystkim widzą przedłużenie swojego przyrodzenia? - zapytałam.
- Ty na prawdę masz 16 lat? - zapytał śmiejąc się. 
- Prawie 17! - odpowiedziałam dumnie i poszłam do kuchni. Przyszedł za mną. 
- Dobra, ja idę po Twoje walizki, a potem pojedziemy na te zakupy...- powiedział idąc w stronę drzwi. Uśmiechnęłam się i urządziłam sobie jeszcze jeden spacerek po mieszkaniu, dokładnie oglądając wszystko. Olga zadbała o wszystko. Po kilkudziesięciu minutach zwiedzania wyszłam na taras. Rozświetlone, choć spokojne ulice Bełchatowa. Na prawdę podobało mi się to miasto. Dołączył do mnie Karol. 
- O czym tak myślisz? - zapytał obejmując mnie. 
- O wszystkim - uśmiechnęłam się. 
- Jak ja uwielbiam takie odpowiedzi...- powiedział burząc się.
- Myślisz, że będzie nam się tu dobrze mieszkać?
- Jestem o tym przekonany! - powiedział. W dość krótkim czasie znalazłam się w jego objęciach. - Ale romantycznie się zrobiło. - stwierdził. 
- No ej, strasznie - zaśmiałam się. 
- Teraz powinienem Cię poprosić o rękę, Ty powinnaś się zgodzić a potem powinniśmy się całować w blasku księżyca. - powiedział. 
- No, możemy pominąć te dwie pierwsze czynności. - powiedziałam i sprzedałam mu całusa w policzek. - Chodź! - chwyciłam jego rękę i weszliśmy do mieszkania. Zebraliśmy się i pojechaliśmy na zakupy. W sklepie jak to w sklepie, nakupiliśmy mnóstwo niepotrzebnych rzeczy. Dwie dziewczyny poprosiły Karola o autograf i o zdjęcie, które z resztą ja zrobiłam. Obładowani zakupami wróciliśmy do apartamentowca. Otworzyłam drzwi, weszliśmy. Zakupy położyliśmy w kuchni.
- Dobra, to co? W ramach podziękowania za pomoc w taszczeniu tych jakże ciężkich walizek...zrobisz kolację? - powiedział podchodząc do mnie. 
- Ehh, no dobra! Niech Ci będzie! Spaghetti, może być? - zapytałam rozpakowując zakupy. 
- Oczywiście. - uśmiechnął się. - Daj, ja to rozpakuję. - zaproponował. 
- Okej, to ja zacznę robić to spaghetti. - i jak powiedziałam tak zrobiłam. Mięso podsmażyłam na patelni, a makaron włożyłam do gotującej się wody. Karol nadal rozpakowywał zakupy. - Boże, ile tego jest. - stwierdził widząc kolejne siatki z zakupami. Zaczęłam się śmiać, bo widok Karola trzymającego w rękach zakupy i niewiedzącego co z nimi zrobić był na prawdę pocieszny. W trakcie oczywiście, pomagałam mu ogarnąć te zakupy i mówiłam co gdzie włożyć. Pokroiłam cebulę i dodałam do smażącego się mięsa. 
- Masz gdzieś paprykę? - zapytałam. 
- Gdzieś tu ją widziałem. - stwierdził po czym zaczął szukać. - Mam! - krzyknął radośnie po czym mi ją podał. Umyłam ją i pokroiłam w kostkę. Dodałam do mięsa i cebuli. Zaczęłam siekać czosnek. 
- Możesz otworzyć mi pomidory w puszcze? - zapytałam.
- Jasne - odpowiedział po czym zrobił to o co go poprosiłam. - Co z nimi zrobić? - zapytał trzymając w ręce puszkę. 
- Dodaj je na patelnię - wskazałam ręką. 
- Okej. - powiedział i tak zrobił. Zamieszał drewnianą łyżką. Dodałam czosnek i oregano. - A tych nie dodajesz? - zapytał widząc, że nie dodałam niektórych przypraw. 
- Nie, te dopiero na końcu. - poinformowałam go. Odcedziłam makaron i zostawiłam go w durszlaku. Wyłączyłam płomień i odstawiłam patelnię w inne miejsce 
- Teraz mogę je dodać? - zapytał. Był bardzo chętny do pomocy, zaimponował mi nawet, bo nie posądzałam go o to. 
- Możesz, możesz. - powiedziałam. Szczęśliwy i uśmiechnięty wziął ziele angielskie i liść laurowy po czym dodał do mięsa. Uśmiechnęłam się na widok tego co wyczyniał. Położyłam dwa talerze, nałożyłam makaronu a Karol nałożył resztę. Na koniec starłam parmezan i posypałam po wierzchu dań. Na każdy talerz dodałam po dwa listki świeżej bazylii i już mogliśmy jeść! Karol wziął talerze i udał sie do jadalni. Wyciągnęłam sztućce z szuflady i poszłam za nim.
- Jeszcze coś do picia - powiedziałam. 
- To ja pójdę! - powiedział. 
- Nie! Ja! - Szybko go dogoniłam. 
- Bylibyśmy całkiem fajną parą. - powiedział wyciągając z lodówki wodę. Zaśmiałam się na jego słowa. Wzięłam cytrynę i pokroiłam ją w plasterki. Karol nalał wodę do dzbanka, wziął szklanki i poszedł do jadalni. 
- Gdzie mi z tym poszedłeś, cytryna jeszcze! - wołałam z kuchni. Przyszedł ze szklankami. - Przepraszam - powiedział po czym pocałował mnie w policzek. Uśmiechnęłam się na to, miał rację, tworzylibyśmy na prawdę całkiem fajną parę! Wróciłam do rzeczywistości. Na brzegach położyłam po jednym plastrze cytryny. - Wyciągnij lód. - powiedziałam do Karola. Po chwili w szklankach były kostki lodu. Wzięłam szklanki poszłam do jadalni. 
- No, to smacznego! - powiedziałam biorąc do ręki widelec. 
- Smacznego. - uśmiech cały czas gościł na jego twarzy. Zaczęliśmy jeść. - Ej, to jest pyszne! - powiedział zjadając kolejny kęs. Uśmiechnęłam się do niego po czym upiłam łyk ze swojej szklanki. - Będziesz mi tak gotowała zawsze? - zapytał. - Chyba śnisz. - zaśmiałam się. Po kilkunastu minutach na talerzach nic nie było. Posprzątaliśmy ze stołu. Ogarnęliśmy też kuchnię. Usiedliśmy na kanapie i włączyliśmy telewizor. - Ja bym tak mógł codziennie! - stwierdził. - No, było całkiem miło. - odpowiedziałam po czym położyłam głowę na jego ramieniu. Zaczęliśmy oglądać jakiś film aż w końcu zasnęliśmy. 




____________________________________________________
Witam! Oddaję w Wasze ręce dwunasty rozdział :)
Przepraszam za to opóźnienie, ale jestem w górach i tutaj z internetem jest ciężko. Spodziewajcie się niedługo dwóch nowych opowiadań :) W końcu jakieś początki udało mi się napisać. 

No i chyba się powtórzę, nie podoba Ci się opowiadanie - nie czytaj :) 

Dziękuję za miłe słowa, naprawdę mnie motywują!  

Komentujcie, komentujcie, komentujcie! :)

Pozdrawiam, Mercy.