Jedenaście

Weszłam do szatni i ujrzałam siedzącego Michała próbującego zrobić coś na telefonie.
- Ej, bo przebijesz go na wylot! - podeszłam do niego i wyrwałam mu telefon z ręki. Spojrzał na mnie...jakby chciał mnie zabić. 
- Słyszałaś?
- Dwa zdania - powiedziałam i usiadłam obok niego. 
- Ona mi to robi na złość. 
- Co?
- Chce żebym się pojutrze zaopiekował Oliwierem. - wytłumaczył nieco spokojniej. - A my przecież mamy mecz! - dodał już trochę głośniej. 
- No to co za problem. Ja się nim zajmę, z reszta tak się umawialiśmy. - powiedziałam patrząc mu w oczy. Uśmiechnął się delikatnie. 
- A wiesz czemu ona tego nie może zrobić? Bo jedzie do Portugalii z tym...kochankiem! - powiedział wyraźnie zdenerwowany. 
- Michał, uspokój się. - powiedziałam dotykając jego ręki. 
- Jak ja mam być spokojny? - burzył się. 
- Dobrze, wiem, to nie jest proste, ale ona nie jest tego warta! - powiedziałam głośniej. Wstał a ja zaraz za nim, szybko wskoczyłam na ławkę.
- Masz rację. - powiedział patrząc w moje oczy, które już dawno były wpatrzone w niego. 
- Wiem, że mam. - uśmiechnęłam się i zaczęłam poprawiać jego włosy. 
- Dziękuję. 
- Dla Oliwiera wszystko! - powiedziałam śmiejąc się. 
- Nie tylko za to. Za to, że tutaj siedzisz i próbujesz mnie uspokoić chociaż powinnaś mnie uderzyć za to jaki byłem wcześniej. 
- Nie gadaj głupot! - powiedziałam poprawiając ostatni kosmyk jego włosów. Zeskoczyłam z ławki. - Chodź. - powiedziałam i wyszłam z szatni. Po chwili szedł już obok mnie. W ciszy doszliśmy na boisko. 
- Gdzie byliście? - pytał lekko poddenerwowany trener. Nic nie odpowiedzieliśmy. Michał wrócił do gry a ja do robienia zdjęć. Widziałam tylko wzrok Mariusza. Nie wiedziałam co zrobić, przecież tak się nie da normalnie funkcjonować, kiedy on jest taki obrażony. Stwierdziłam jednak, że z czasem mu przejdzie. Tak minęło kilka dni, ja się nie odzywałam on nawet nie zwracał na mnie uwagi. Bartek zadzwonił tylko raz, a ja nie chciałam się narzucać. Do tego doszedł przegrany mecz z Jastrzębskim Węglem, wkurzenie całego zespołu. Minął weekend i miną poniedziałek. Wtorek. Droga do Jastrzębia na rewanżowy mecz. Nastroje takie sobie. Każdy próbował się skupić, każdy chciał zagrać jak najlepiej potrafił. Niestety mecz przegrany i to do zera. Puchar Polski nie był najważniejszym trofeum o jakie walczyli Bełchatowianie. Najważniejsze było, żeby przygotować się do Ligi Mistrzów. To był cel numer jeden. Po drodze oczywiście spotkanie z Delectą Bydgoszcz, plusliga. W trakcie jazdy z Jastrzębia do Bełchatowa autobus pogrążony był w ciszy i może nawet smutku. Wszyscy martwili się o mecz w fazie play-off Ligi Mistrzów skoro Jastrzębian nie udało się pokonać. Ja założyłam słuchawki i zasnęłam. Obudził mnie Aleks, już w Bełchatowie. Wyszłam z autokaru. Zobaczyłam Paulinę czekającą na Mariusza z uśmiechem na ustach. Inne żony i dziewczyny. Paulina zaproponowała, że mnie podwiozą, ale odmówiłam. To byłby koszmar. Mariusz wpakował się do samochodu a Paulina rozmawiała z Michałem. Dawała mu coś, jakąś kartkę. Po czym wsiadła do samochodu i wraz z Mariuszem odjechali. Tak samo reszta zawodników. Ciemno, zimno i nic się nie chce, to jedyne co byłam w stanie stwierdzić. Zauważyłam jak Michał wbiega do hali, która była otwarta. Zostawiając walizkę obok wyjścia biegnie do szatni. Kiedy tylko to zobaczyłam od razu pobiegłam za nim, co było dość trudne bo miałam przecież walizkę. Zostawiłam ją obok walizki Michała i poszłam za nim. Weszłam do szatni, a w niej było dokładnie tak samo jak na zewnątrz - zimno i ciemno. Michał siedząc na ławce twarz chował dłoniach. A obok niego leżała kartka i koperta. Podeszłam bliżej, spojrzał na mnie. 
- Co się dzieje? - zapytałam. Nic nie odpowiedział, siedząc przyciągnął mnie do siebie i wtulił się we mnie. Objęłam go delikatnie, a on nie miał zamiaru się ode mnie odrywać.
- Jestem do niczego! - wypalił w końcu ciągle się do mnie przytulając. 
- Co? O czym Ty mówisz w ogóle? - mówiłam burząc się, chociaż gładziłam jego włosy. 
- Przecież widziałaś dzisiejszy mecz.
- Widziałam. Porażki się zdarzają, no Michał...- powiedziałam i oderwaliśmy się od siebie. Widziałam jak jego oczy się szklą, jak już chciał płakać. Nie wiedziałam tylko dlaczego, bo na pewno nie przez ten pieprzony mecz. Usiadłam obok niego. 
- Nie chodzi tylko o to. - powiedział spoglądając w podłogę. 
- To o co? - zapytałam przybliżając się do niego i chwytając jego dłoń. 
- Dagmara chce mnie pozbawić praw rodzicielskich! - powiedział i znów ukrył twarz w dłoniach. 
- Co? - prawie krzyknęłam. - Nie może! Nie ma prawa! Michał! - krzyczałam. Spojrzał na mnie. Wiedziałam, że przeboleje wszystko, ale nie przeboleje niczego złego związanego z synem, kochał go najbardziej na świecie. 
- Chce, żeby Oliwier wyjechał z nią do Włoch! Z nią i z tym jej kochankiem! - powiedział. Wstałam i usiadłam na jego kolanach, znowu się do mnie przytulił. 
- Nie możesz na to pozwolić! Oliwier Cie kocha! Nie mówiąc o tym jak Ty kochasz jego! - mówiłam patrząc w jego oczy i ocierając łzy z jego policzków. 
- Co ja mogę? Przecież dobrze wiesz jak jest, praktycznie w ogóle mnie nie ma. 
- Wiem, ale masz prawo widywać się z Oliwierem! - powiedziałam stanowczo. 
- Ja już niczego nie wiem, niczego kurwa! - krzyczał. 
- Michał, Oliwier jest Twoim synem, masz takie samo prawo do niego jak Dagmara! 
- Tak, tylko, że ona jest matką. Każdy powie, że dziecko powinno być przy matce! - powiedział bardzo wzburzony.
- Ale Ty masz prawo się z nim widywać! Jesteś jego ojcem! - powiedziałam, byłam równie wzburzona jak on. Spojrzał na mnie, objął w talii, odsłonił moją twarz, którą zasłaniał kosmyk włosów. Musnął bardzo delikatnie moje usta swoimi, trwało to krótko. Nasze twarze były bardzo blisko, poczułam ciepło jego oddechu. Szybko jednak znów zatraciłam się w jego ustach, jego pocałunki były idealne, czułe, romantyczne. Niesamowicie przypadły mi do gustu. Patrzyłam w jego oczy gładząc jego włosy. Znów zbliżył się do mnie, złożył krótki pocałunek na moich ustach. Po czym czułam jego usta na swojej szyi. Nie ominął ani jednego miejsca, które było w jego zasięgu. 
- Boże...- ocknęłam się. - Co my robimy...- zeskoczyłam z jego kolan i chciałam wyjść, jednak złapał moją dłoń. Wstał i zbliżył się do mnie i nasze usta znowu się spotkały, to było silniejsze ode mnie. Wplótł swoją rękę w moje włosy, a ja rozkoszowałam się smakiem jego ust. Byliśmy bardzo zachłanni w tym co robiliśmy. Zapach jego perfum, jego usta, jego ciało, jego oddech, to wszystko było tak idealne, nigdy nie czułam czegoś takiego, nigdy się tak nie czułam. Moja dłoń wylądowała na jego policzku, na którym były jeszcze resztki łez. Moglibyśmy nie odrywać się od siebie przez długi czas, jednak przerwał nam dźwięk otwierających się drzwi. Szybko więc oddaliliśmy się od siebie. Wtem ktoś zapalił światło, okazało się, że jest to sprzątaczka. Kiedy nas zobaczyła, bardzo się zdziwiła i już chciała coś powiedzieć, jakby żądała wyjaśnień, nie dałam jej jednak szansy na reakcję gdyż szybko wyszłam z szatni, łzy zaczęły spływać strumieniami po moich policzkach. Usiadłam na pierwszej napotkanej ławce znajdującej się w hali. Wyciągnęłam z kieszeni telefon. Napisałam sms'a do Maćka. "Teraz przydałaby mi się Twoja pomoc...". Szybko oddzwonił. 
- Co się dzieje? - zapytał troskliwie. 
- Nie wiem, coś ze mną jest nie tak! - powiedziałam i zaczęłam płakać. 
- Gdzie jesteś? 
- W hali. 
- Będę za 20 minut. - powiedział i rozłączył się. Siedziałam i próbowałam się uspokoić. Twarz ukryłam w dłoniach. Nagle poczułam czyjąś dłoń na swoich plecach. Podniosłam głowę i ujrzałam siedzącego obok mnie Maćka. Mocno się do niego przytuliłam i znów zaczęłam płakać. Pozwolił mi się wypłakać, bo tego właśnie potrzebowałam. 
- Co się stało? - zapytał spoglądając mi w oczy. Nie miałam pojęcia co mu odpowiedzieć. Nie mogłam mu powiedzieć o Mariuszu, o tym do czego doszło pomiędzy mną a Michałem, tak na prawdę niczego nie mogłam mu powiedzieć. 
- Nie radzę sobie. 
- Z czym? - zapytał odgarniając kosmyk moich włosów. Przed chwilą zrobił to Michał, znów napadły mnie myśli, takie których nienawidziłam. Myśli, w których to rozbijam rodzinę Mariusza, w których Paulina mnie znienawidziła, w których Michał wini za wszystko a potem całuje bez żadnych skrupułów. 
- Ze wszystkim. To był jeden wielki błąd, że tu przyjechałam! - po policzkach spływały mi łzy, szybko wtuliłam się w Maćka. Objął mnie najmocniej jak potrafił. Oderwałam się od niego. 
- Nie mów tak. Ja się na przykład bardzo cieszę, że tu przyjechałaś. - powiedział chwytając moje dłonie. Spojrzałam w jego oczy i nawet spróbowałam się uśmiechnąć. 
- Wszystkim przeszkadzam, wszystko psuje...- powiedziałam patrząc gdzieś w dal. W hali było ciemno, jedyne światło jakie było, to te z rozświetlonej latarniami ulic. 
- Co się stało? 
- Maciek...- zaczęłam. - Nie mogę Ci powiedzieć. - zaczęłam płakać. - Przepraszam. 
- Chodź tu...- powiedział i przybliżył się do mnie obejmując mnie. - Ciii, wszystko będzie dobrze - mówił szeptem gładząc moje włosy. Zdziwiło mnie to, że o nic więcej nie pytał, po prostu był. 
- Chodźmy stąd - powiedziałam próbując otrzeć łzy. Uśmiechnął się, złapał moją rękę i wszyliśmy. Wcześniej chwyciłam moją walizkę, obok niej nadal stała ta od Michała. 
- Ej, ej. Daj mi to, to moja rola! - mówił uśmiechając się po czym przejął ode mnie walizkę. Odwzajemniłam uśmiech i poszliśmy do jego samochodu, bo jak się okazało ma prawo jazdy. Włożył walizkę do bagażnika, wsiedliśmy do samochodu i zapięliśmy pasy. 
- Podwieź mnie do hotelu - powiedziałam próbując się uśmiechnąć. 
- Na pewno? - zapytał spoglądając na mnie. 
- Tak. - odpowiedziałam. Nie chciałam mu sprawiać kłopotu. Chciałam położyć się na łóżku, nie myśleć o Mariuszu, Michale i o tym wszystkim...chciałam po prostu zasnąć. 
- Jak sobie życzysz - uśmiechnął się i zapalił samochód. Po kilkunastu minutach byliśmy już pod hotelem. Wysiedliśmy. Maciek pomógł mi z walizką, weszliśmy do mojego pokoju. Postawił ją obok łózka. Ściągnęłam kurtkę i przytuliłam się do niego. 
- Dziękuję - powiedziałam spoglądając w jego oczy. Uśmiechnął się. 
- Cała przyjemność po mojej stronie - odpowiedział. Dalej się do niego przytulałam, naprawdę czułam się bezpieczna w jego objęciach. Oderwałam się od niego i wskoczyłam na łóżko, wreszcie dorównywałam mu wzrostem. Złożyłam delikatny pocałunek na jego policzku i uśmiechnęłam się, szczerze się uśmiechnęłam, co ostatnio było rzadkością. 
- Śpij dobrze. - powiedział i z uśmiechem na twarzy wyszedł z mojego pokoju. Rozpakowałam się, chwyciłam jakieś spodnie i top. Bardzo chciało mi się spać. Weszłam do łazienki, wzięłam prysznic, umyłam zęby i przebrałam się we wcześniej przygotowany strój. Wyszłam z łazienki i rzuciłam się na łóżko, szybko jednak wstałam gdyż nie miałam przy sobie telefonu. W końcu po jakże intensywnych poszukiwaniach miałam go w swojej dłoni, znów rzuciłam się na łóżko i okryłam kołdrą. 




____________________________________________________
Witam! Oddaję w Wasze ręce jedenasty rozdział. Jest Wasz ukochany Michał! :) Piszcie co sądzicie! 

Mnie złapała grypa, więc siedzę w domu i próbuję coś wyskrobać :)

A właśnie! Jeśli kogoś "nie napawa optymizmem" to co tutaj jest publikowane, to po prostu proszę tego nie czytać :)

Komentujcie, komentujcie, komentujcie! :) 

Pozdrawiam ciepło, Mercy.