Sześć

Po zjedzeniu obiadu wiedziałam jedno, dzisiejsze spotkanie z Mariuszem będzie tym ostatnim, takim spotkaniem. Nie mogę rozwalić mu małżeństwa, co to to nie. Powiem mu o tym i tyle, będzie musiał to przyjąć i się z tym oswoić, a ja znajdę wtedy może czas na rozwijanie znajomości z Maćkiem, a na samą myśl o nim uśmiechnęłam się. Poszłam umyć zęby. Wyszłam z łazienki i zaczęłam szperać w szafie. Postanowiłam ubrać czarną krótką przylegającą do mojego ciała sukienkę z długimi rękawami, do tego ubrałam czarne rajtuzy i szpilki, na to czarna ramoneska. Przeglądając się w lustrze stwierdziłam, że zwariowałam ubierając się tak, ale przecież dawno nigdzie nie byłam w szpilkach a sukienka nie była znów taka wyjściowa, ot taka sobie. Poszłam do łazienki i włączyłam prostownicę, po minucie zaczęłam prostować moje fale uprzednio nakładając jedwabiu w płynie aby włosy były lśniące. Była 15:50. Zeszłam na dół, cały czas miałam wrażenie, że wszyscy przechodzący mężczyźni wlepiają swoje oczy we mnie, a właściwie w moje ciało, co było całkiem przyjemne. Postanowiłam pojechać taksówką, ale były spore korki, dlatego stwierdziłam, że znów się spóźnię. Na szczęście tak źle nie było, pod halą byłam o 16:27 więc miałam kilka minut na dojście do szatni. Z torbą sygnowaną znakiem Canona szłam dumnie po chodniku. Nagle się potknęłam, na szczęście ktoś mnie złapał i uchronił przed upadkiem. Odwróciłam się do mojego wybawiciela. 
- Dzięki - powiedziałam nieśmiało.
- Nie ma za co - uśmiechnął się. - Zbyszek. - powiedział i wyciągnął rękę w moją stronę.
- Natalia. - uścisnęłam jego dłoń. 
- Ahh tak. Nowy nabytek Skry! - powiedział cwaniacko. 
- Co? - zaśmiałam się. 
- Jesteś fotografem Skry, no nie? - zapytał dla pewności. 
- No tak, ale..
- No właśnie. Mówi się o Tobie moja droga. - powiedział i uśmiechnął się. 
- O mnie? Serio? 
- Tak. Młoda, piękna i zdolna. - mówił. 
- Dobra, dobra, nie czaruj. - śmiałam się. 
- Chciałem wyżebrać jakieś spotkanie...- zrobił smutną minę. 
- Spotkanie powiadasz, no niech będzie. 
- No proszę! Dobrze, więc...dzisiaj, po meczu?
- Nie, dzisiaj nie mogę. Już jestem umówiona. 
- Okej, spoko ale musisz mi dać Twój numer - dodał. Podał mi swojego iphone'a a ja wpisałam swój numer. 
- A co Ty robisz w Bełchatowie? O ile mnie pamięć nie myli w Rzeszowie grasz, no nie?
- Tak. Gram, ale obecnie leczę kontuzję w Łodzi. A że do Bełchatowa z Łodzi blisko to stwierdziłem, że się wybiorę. - mówił. - Poza tym, chciałem zobaczyć kimże jest ta młoda piękność...
- Już, już...kawę masz zagwarantowaną! Nie musisz się silić na tanie komplementy - śmiałam się. 
- Tanie komplementy? Ha! - burzył się. 
- Oj dobra, dobra. Chodź. - powiedziałam i szłam w kierunku drzwi od hali. Szedł za mną. Weszliśmy. 
- Czekaj. - powiedział. Odwróciłam się do niego a on zdążył do mnie podejść. Zapomniałam, że musiał okazać bilet. Uśmiechnęłam się do niego, co odwzajemnił. 
- Wybacz, ale muszę iść. - powiedziałam. 
- Wiem, rozumiem, ale coś mi się należy za uratowanie Ci życia! - powiedział i wskazał palcem na swój policzek. Pocałowałam go delikatnie i z uśmiechem na twarzy rozeszliśmy się. 
- Cześć wszystkim - krzyknęłam na caaałą szatnię i spoczęłam na ławeczce. 
- Boże, Natalia...wyglądasz...obłędnie!!! - powiedział Daniel. 
- Dziękuję Ci bardzo - odparłam. 
- Ja nie wiem czy to jest dobre, nie skupimy się przez Ciebie...- kontynuował wywody Daniela, Karol. 
- Skupicie się, skupicie! - podeszłam do Daniela i go przytuliłam. 
- O, jak miło - stwierdził. - przepraszam, ale tak Was polubiłam. 
- Nie krępuj się, ja też jestem chętny! - powiedział Kłos i wyciągnął ręce w moja stronę. Wtuliłam się w niego, może na 5 sekund, po czym znów usiadłam na ławeczce. Do szatni wszedł Mariusz. Spojrzał na mnie i podszedł bliżej. Pocałował mnie w policzek na przywitanie - kochanie, wyglądasz cudownie - wyszeptał mi do ucha. Spojrzałam na niego i z jednej strony byłam zła, bo ktoś mógł usłyszeć to jego ''kochanie'' a z drugiej miałam ochotę pocałować go i kochać się z nim choćby w łazience. To pożądanie było straszne. 
- Kurde, jak tak nie mógłbym grać - stwierdził Aleks. - usiądziesz obok mnie, przyrzeknij - podszedł bliżej i przytulił mnie przyjacielsko. Wtem przyszedł Michał. 
- Niestety Aleksie, ale nie mogę, muszę robić to co do mnie należy, żeby ktoś sobie nie pomyślał, że jestem nie potrafiącą robić zdjęć, zwykłą gówniarą bawiącą się w dorosłą, 
- Któż mógłby tak pomyśleć? - zapytał przytulony do mnie Aleks. 
- Na pewno znalazłby się taki jeden człowieczek. - tak! Spojrzałam na niego w tym momencie, ale on jakby wcale nie zdawał sobie sprawy, z tego co mówię, ciągle mierzył moje ciało wzrokiem. W końcu natrafił na oczy, a ja...ja uśmiechnęłam się do niego. Tak, wiedziałam, że to go jeszcze bardziej zirytuje. Nie odwzajemnił uśmiechu, obrócił się i przebrał w klubowy dres, bo i tak przez kontuzję nie mógł grać. Wyszedł z szatni a ja za nim, tyle że ja poszłam do Pauliny, chciałam z nią porozmawiać. Idąc napotkałam na drodze jakąś obcą mi kobietę z dzieckiem. 
- Przepraszam, kim Pani jest? - zwróciła się do mnie. 
- Jestem fotografem, a Pani...czegoś szuka? - zapytałam. 
- Tak, męża! 
- Aha, ale ja niestety w tym Pani nie pomogę. - myślałam, że wybuchnę śmiechem. 
- Nie, ja już mam. Szukam go po prostu, bo umówiłam się na mieście więc musi się zająć naszym synem - dodała. Zobaczyłam jak blondynek słucha z uwagą naszej rozmowy. 
- I Pani myśli, że ja wśród kibiców znajdę Pani męża?! - zapytałam. 
- Proszę? Ja jestem Dagmara Winiarska, szukam Michała, mojego męża. 
- Ahaaaa. Dobrze...- nagle przerwał nam telefon, jej telefon. Odebrała. Odeszła na chwilę, uśmiechając się, nie do mnie czy do syna, ucieszyła się na głos kogoś, kto był łaskaw do niej zadzwonić. 
- Cześć, ja jestem Natalia. - kucnęłam obok chłopca. 
- Oliwier - powiedział i patrzył na mnie tymi swoimi oczami, identyczne miał Michał. Miałam nadzieję, że jego syn jest inny niż on. 
- Często przychodzicie z mamą na mecze taty? 
- Kiedyś byliśmy na każdym meczu taty, ale teraz, jak mama z tatą się pokłócili to rzadko kiedy przychodzę na mecz taty. - powiedział i wyraźnie posmutniał. Przytuliłam go, a on objął mnie swoimi małymi rączkami. Wzięłam go na ręce, tak! Dałam radę! Choć był bardzo duży i ciężki! Ale ja mam doświadczenie codziennie taszcząc sprzęt fotograficzny. Dagmara skończyła rozmowę. 
- No, to niech się Pani nim zajmie i przekaże Michałowi - dodała i w pośpiechu opuściła halę. Boże, jak ona w ogóle się wyrażała. "Odda go Michałowi'', przecież on nie jest jakąś rzeczą! - burzyłam się w myślach. Mały mocno się mnie trzymał a ja w swoich obcasach ledwo dawałam radę. 
- Jak myślisz, gdzie może być Twój tata, hmm? - zapytałam chłopca. 
- Nie wiem, a będziesz się mną opiekowała jak będzie mecz? - zapytał odrywając główkę od mojego ramienia i spoglądając mi w oczy. 
- Yyy..tak, oczywiście! Pomożesz mi robić zdjęcia! - stwierdziłam radośnie, choć tak na prawdę radosna nie byłam. Położyłam Oliwiera na ziemi i wyciągnęłam z torby aparat, ale mały, zwykły kompakt. Tak w razie nagłego wypadku zawsze noszę go ze sobą. Dałam chłopcu i chwyciłam za rączkę. Już chcieliśmy wchodzić na boisko, kiedy zobaczyliśmy schodzącego Michała. 
- Oliwer! - krzyknął. 
- Tataaaa! - mały radośnie podskoczył a Michał podszedł do syna biorąc go na ręce. 
- Co Ty tu robisz, co? - powiedział uśmiechnięty Michał, pierwszy raz widziałam go na prawdę radosnego. 
- Mama mnie tu zostawiła, a Natalia mi obiecała, że się mną zaopiekuje i że będę jej mógł pomóc ze zdjęciami. - chwalił się chłopiec. Michał spojrzał na mnie, a potem znów na syna. 
- Dobra, to idź już na boisko i zrób zdjęcia z rozgrzewki. - powiedział Michał i pocałował syka w czółko odstawiając na ziemię. Przybliżył się do mnie, chciał coś powiedzieć, ale nie pozwoliłam mu. 
- Przyszła Twoja żona, Oliwera zostawiła bo powiedziała, że umówiła się na mieście i Ty masz się nim zająć, nie miała czasu Cie szukać, więc Oliwera zostawiła ze mną, ale to było nieodpowiedzialne! Bo ja jestem tylko zwykłą gówniarą! - powiedziałam wyższym tonem. Wzięłam torbę i chciałam udać się na boisko. - Oliwierem się zajmę. Bo i tak nie potrafię robić zdjęć! - rzuciłam jeszcze głośniej i poszłam. Zauważyłam jak Oliwier bawi się z Arkiem, oboje byli zafascynowani perspektywą robienia zdjęć. Podeszłam bliżej, Oliwier mnie zauważył i szybko przybiegł. 
- Słonko, żebym Cie miała na oku! - powiedziałam i pocałowałam go w policzek. 
- Tak jest! - zasalutował z uśmiechem na twarzy i już pobiegł do Arka. Zobaczyłam zbliżającą się do mnie Paulinę. 
- Robisz za niańkę? - zapytała ściskając mnie. 
- No, tak wyszło. Dagmara się umówiła na mieście i podrzuciła Oliwiera Michałowi, no a jak to Michał, będzie się skupiał na meczu, więc rola opiekunki przypadła mnie - zaczęłyśmy się śmiać. 
- Ehh...Dagmara. - powiedziała kiwając głową Paulina. 
- Co, coś z nią nie tak? 
- Dłuższa historia, kiedy indziej Ci opowiem. Teraz idź szaleć z lustrzanką, a na Oliwiera będę mieć oko, nie martw się! - powiedziała i uśmiechnęła się. 
- Okej - powiedziałam i poszłam. Na boisko właśnie zaczęli wchodzić siatkarze. Prezentacja i już pierwszy set. Za bandami reklamowymi siedział Michał oglądając mecz raz po raz spoglądał na Oliwiera szalejącego na hali, kiedy nie miał go na widoku, widziałam zakłopotanie na jego twarzy. W przerwie po przegranym niestety secie Oliwier podbiegł do mnie i mocno przytulił, był przesłodki. Dziwiłam się, ze tak mnie polubił i zaufał, przecież poznał mnie pół godziny temu. 
- Powiesz tacie, żeby poszedł kupić mi coś do picia? - zapytał mały nie chcąc przerywać zabawy. 
- Ehhh...jasne. - powiedziałam wzdychając, niechętnie ale powiem. Zauważyłam go wstającego z krzesła. Udałam się w jego kierunku, chyba mnie zauważył bo szedł w moją stronę. Po kilku chwilach byliśmy w odpowiedniej odległości żeby się porozumieć.
- Oliwier chce żebyś kupił mu coś do picia, tylko nie dawaj mu tego, jak będzie chciał się napić niech przyjdzie do Ciebie, bo biegnąc z butelką i usiłując z niej pić jeszcze sobie coś zrobić - powiedziałam, zabrzmiało jakbym miała ogromne doświadczenie..a nie miałam. Patrzył na mnie tymi swoimi oczami, a ja nie mogłam się im oprzeć i szybko się odwróciłam. Poszłam dalej mijając go i ocierając się o jego ramię, zaczął się drugi set, a ja widziałam tylko jak Michał daje Oliwierowi się napić po czym najwyraźniej tłumaczy, że jeśli będzie chciał więcej to ma do niego przyjść. Mały przybiegł do mnie. 
- Patrz jakie zdjęcia zrobiłem! - zaczął pokazywać mi swoje dzieła. 
- Piękne! Może będziesz fotografem, co?! 
- Raczej nie, mama mi nie pozwoli. - znów posmutniał. 
- Mama nie może wybierać za Ciebie, to Ty masz wybrać! I jeśli będziesz chciał być fotografem, to mama będzie musiała to zaakceptować - powiedziałam i pogłaskałam go po głowie. 
- Jesteś supeeer!!! - krzyknął i znów się do mnie przytulił. Wszystko to obserwował Michał, który dla odmiany uśmiechał się, nie wiem, czy do mnie czy do Oliwiera, ale uśmiechał się, więc może są w nim jakieś pokłady człowieka?! - zastanawiałam się. Oliwier znów szalał po hali. Po drugim secie wygranym przez Skrzatów zauważyłam na trybunach Zbyszka. Zrobiłam mu kilka zdjęć. Zauważył mnie i pomachał uśmiechając się. Odmachałam mu i odwzajemniłam uśmiech. Poszłam do szatni napić się czegoś, bo zaschło mi w gardle. Wróciłam i zaczęłam rozglądać się za Oliwierem, co gorsza...nie było go. Zaczęłam lekko panikować. Nagle poczułam jak ktoś łapie mnie za nogę i próbuje się do mnie przytulić. Szybko zauważyłam, że był to młody Winiarski, zaraz za nim szedł jego ojciec. 
- Oliwier! Jak ja się przestraszyłam, że mi się gdzieś zgubiłeś! - powiedziałam.
- Byłem z tatą w ubikacji - powiedział i się uśmiechnął. 
- Dobra, to zmykaj do Arka - powiedziałam i pogłaskałam go po głowie. Mały w podskokach pobiegł do kolegi. 
- Nie musisz się nim zajmować, ja tutaj jestem - powiedział Winiarski podchodząc do mnie. 
- Ale chcę, jest na prawdę uroczy! - powiedziałam i zabrałam się za robienie zdjęć. 
- Nie chcę żebyś mi pomagała, sam sobie poradzę. Potem będziesz mówiła, że jestem jakimś nieudacznikiem bo nie potrafię się zająć dzieckiem. - powiedział. Spojrzałam na niego. 
- Boże, Michał! Nie pomyślałeś, że robię to ze zwyczajnej ludzkiej życzliwości? Pewnie o tym nie słyszałeś, ale uwierz mi, takie coś istnieje. Nawet nie wiesz jak to cholernie boli, jak co chwile próbujesz spowodować moje potknięcie, ciągle się czepiając. - powiedziałam a po policzku spłynęła mi łza. Odwróciłam się i poszłam...chciałam być jak najdalej od niego. On stał i patrzył jak odchodziłam i wtedy chyba coś w nim pękło, widział moją łzę, wiedział, że to przez niego. Otarłam łzę i postanowiłam wziąć się w garść! Tak zleciał trzeci set. Skra wygrała, rozgromiła Jastrzębian. Czwarty set to zdecydowana przewaga rywali i w taki sposób w tym meczu mieliśmy tie-break, który wygrała drużyna z Jastrzębia. Cały mecz 3:2 dla Jastrzębskiego Węgla. Niestety, ale mówi się trudno i żyje się dalej. Chłopaki wrócili do szatni. Próbowali się ogarnąć. Unikałam wzroku Michała, nie miałam ochoty na pretensje z jego strony. Do szatni wbiegł Oliwier, od razu atmosfera się poprawiła, wszyscy razem się śmialiśmy i zapomnieliśmy o porażce. Usiadł obok mnie i przytulił się.. Przyglądał się Michałowi jak rozmawia z kolegami. 
- Pokaz mi te Twoje zdjęcia. 
- Proszę - dał mi aparat i oglądaliśmy zdjęcia jego autorstwa. 
- No, no! Całkiem niezłe! - powiedziałam i poczochrałam jego włoski. 
- Dzięki - powiedział i uśmiechnięty bawił się moimi włosami. 
- Od teraz to będzie aparat tylko dla Ciebie, i jak będziesz chciał to będziesz robił zdjęcia na meczach razem ze mną, okej? - zapytałam chłopca. 
- Super! - krzyknął radośnie, usiadł mi na kolanach i pocałował w policzek. Uśmiech sam pojawił się na mojej twarzy. Zauważyłam jak Michał spogląda na nas, i znów można było na jego twarzy zauważyć uśmiech. Wszyscy chcieli już się zbierać. A ja musiałam czekać na Mariusza, który był na konferencji. Wreszcie pojawił się w szatni. Uśmiechnął się do mnie widząc jak bawię się z Oliwierem po czym wszedł do łazienki. 
- Dobra Oli, idziemy - powiedział Michał i wyciągnął rękę w stronę Oliwiera. 
- Juuuż? - zapytał młody przytulając się do mnie. 
- Tak, musimy. Obejrzymy jakiś film!, chodź - powiedział ciepło Michał. 
- Ale ja nie chcę, ja chcę tu zostać z Natalią! - powiedział i posmutniał. 
- Hej, Oliwier...musisz słuchać taty, bo już nie przyjdziesz na mecz, a ja sobie bez Ciebie nie poradzę. - powiedziałam ciepło i pogłaskałam go po główce. Ostatni raz wtulił się we mnie i zeskoczył z moich kolan. Michał ubrał go i chcieli wyjść. 
- Halooo! - powiedziałam do Oliwiera wskazując palcem na mój policzek. Mały podskoczył i szybko do mnie podbiegł i sprzedał mi całusa. Uśmiechnęłam się do niego. 
- Pa! - powiedziałam. 
- Papa! - odpowiedział i pomachał mi rączką. Zadowolona czekałam na Mariusza. Z szatni wyszli praktycznie wszyscy. Mariusz wyszedł z łazienki. 
- No wreszcie! - krzyknęłam. 
- To cześć! - powiedział wychodzący Wytze Kooistra. Zostaliśmy sami. Mariusz w szybkim tempie przebrał się i już mogliśmy wychodzić. Udaliśmy się do samochodu. Wsiedliśmy. Zapięłam się pasem. Mariusz przybliżył się do mnie i pocałował. 
- A co na to powie Paulina? - zapytałam odpychając go od siebie. 
- Na to że Cie pocałowałem? Myślę, że nie była by zachwycona. - dodał i znów wpił się w moje usta. 
- Nie, nie na to! Na to, że nie wrócisz do domu na noc. - powiedziałam a on zapalił samochód. 
- Coś wymyślę - powiedział kładąc rękę na moim kolanie. Uśmiechnęłam się do niego a jego usta znów pieściły moje. Musiałam to zakończyć i sama ze sobą dyskutowałam kiedy mam to zrobić. Stwierdziłam, że zrobię to jutro z samego rana. 




_______________________________________________
Witam! :) Oddaję w Wasze ręce szósty rozdział. Mnie osobiście nie przypadł do gustu. Pojawił się za to Zbyszek, co ucieszy zapewne fanki Resovii :) Nie chcę się tu rozpisywać o czym był rozdział, bo to nie o to chodzi. Cieszę się, że podzieliłyście się na dwie grupy. Pierwsza ''za'' a druga ''przeciw'' romansowi Natalii z Mariuszem. Mam nadzieję, że jednak nie zlinczujecie mnie za ten rozdział. W sumie ten jak ten, ale za następny, który już praktycznie jest skończony, na pewno! 

Komentujcie i odwiedzajcie! :))
Pozdrawiam, Mercy.